Toloniumchloride
Toloniumchloride (INN) of toluïdine blauw (toluidine-blauw) is een blauwe basische kleurstof, die gebruikt wordt in de histologie.
Toloniumchloride | ||||
---|---|---|---|---|
Structuurformule en molecuulmodel | ||||
![]() | ||||
Algemeen | ||||
Molecuulformule | C15H16N3S+ | |||
IUPAC-naam | (7-amino-8-methyl- phenothiazin-3-ylidene)- dimethyl-ammonium | |||
Andere namen | Toluidine blue O, Toluïdine blauw | |||
Molmassa | 270,374 g/mol | |||
SMILES | [Cl-].CN(C)c1ccc2nc3cc(C)c(N)cc3[s+]c2c1
| |||
InChI | 1/C15H16N3S.ClH/c1-9-6-13-15(8-11(9)16)19-14-7-10(18(2)3)4-5-12(14)17-13;/h4-8H,16H2,1-3H3;1H/q+1;/p-1
| |||
CAS-nummer | 92-31-9 | |||
PubChem | 7084 | |||
Wikidata | Q80868 | |||
LD50 (ratten) | 215 mg/kg | |||
Fysische eigenschappen | ||||
Aggregatietoestand | vaste stof | |||
Kleur | zwart | |||
Oplosbaarheid in water | 30 g/L | |||
Goed oplosbaar in | water | |||
Tenzij anders vermeld zijn standaardomstandigheden gebruikt (298,15 K of 25 °C, 1 bar). | ||||
|
Test op lignine
bewerkenEen oplossing van toloniumchloride wordt gebruikt voor het testen op lignine. Lignine bindt aan cellulosefibrillen en zorgt zo voor versterking en versteviging van de plantencelwanden. Als er lignine aanwezig is, kleurt het object blauwgroen.
Ander histologisch gebruik
bewerkenToloniumchloride wordt vaak gebruikt voor het identificeren van mestcellen, waarbij het heparine in de granulen rood kleurt.[1] Het wordt ook gebruikt voor het kleuren van proteoglycanen en glycosaminoglycanen in weefsels zoals bij kraakbeen. De sterk zure macromoleculaire koolhydraten van mestcellen en kraakbeen kleuren paars/rood door de blauwe kleurstof. Dit verschijnsel wordt metachromasie genoemd.
Alkalische oplossingen van toloniumchloride worden algemeen gebruikt voor het kleuren van semi-dunne (0,5 tot 1 μm) secties van in kunsthars gegoten weefsels. Bij een hoge pH (ongeveer 10) bindt de kleurstof aan nucleïnezuren en alle proteïnen. Alhoewel al het weefsel wordt gekleurd, zijn details duidelijk zichtbaar door de dunne laag van het weefsel.
Zie ook
bewerkenExterne link
bewerken- Carson FL (1997) Histotechnology. A Self-Instructional Text. 2nd ed. American Society of Clinical Pathologists, Chicago.
- Green FJ (1990) The Sigma-Aldrich Handbook of Stains, Dyes and Indicators. Aldrich Chemical Company, Milwaukee, Wisconsin.
- Horobin RW, Kiernan JA, Eds (2002) Conn's Biological Stains. A Handbook of Dyes, Stains and Fluorochromes for Use in Biology and Medicine. 10th ed. BIOS, Oxford.
- Kiernan JA (2008) Histological and Histochemical Methods: Theory and Practice. 4th ed. Scion, Bloxham, UK.
- ↑ Histotechnology: A Self-Instructional Text, Freida L Carson, Christa Hladik, 2009, American Society for Clinical Pathology, Hong Kong, ISBN=978-0-89189-581-7, 188, 3