In de wiskunde is de Struve-functie een speciale functie die in 1882 werd geïntroduceerd door de astronoom Hermann Struve tijdens zijn theoretisch onderzoek van diffractieverschijnselen[1] in de optica. De functie heeft inmiddels toepassingen gevonden in de wiskunde, de optica, de hydrodynamica en de akoestiek. De functie wordt meestal voorgesteld door waarin de orde aangeeft. De Struve-functie beschrijft oplossingen van de Besselse differentiaalvergelijking.

Definitie

bewerken
 
Verloop van de functie   voor  

De Struve-functie   van de eerste soort is een particuliere oplossing van de volgende inhomogene besselse differentiaalvergelijking met speciaal tweede lid

 

waarin   de Gammafunctie voorstelt. Het complexe getal   geeft de orde aan van de Struve-functie en is meestal een geheel getal.

Reeksontwikkeling

bewerken

Struve-functies, aangeduid als  , kunnen weergegeven worden door de volgende machtreeksen.

 

waarin   de Gammafunctie is.

 
 

Integraalvoorstelling

bewerken

Struve-functie kunnen ook door een integraal voorgesteld worden voor  

 

Een andere voorstelling krijgt men door de substitutie  .

 

Recursieformules

bewerken

De Struve functie voldoet aan de volgende recursierelaties:

 
 
 
 

Integralen

bewerken

Uit de vierde recursieformule volgt onmiddellijk de integraal:

 .
 

De volgende integraal wordt ook wel de Struve-integraal genoemd:

 
 

Asymptotische ontwikkeling

bewerken

Voor kleine   gebruikt men de gegeven bovenstaande machtreeksontwikkeling.

Voor grote   verkrijgt men:

 

waarin   de besselfunctie van de tweede soort van de orde   is. Alleen de eerste term van deze expansie is weergegeven.

Benaderende formules

bewerken

In de wetenschappelijke literatuur vindt men vele benaderingsformules voor de Bessel- en de Struve-functies. De meeste daarvan splitsen het gebied van   op in een gebied waar   klein is en een gebied waar   groot is. Zo publiceerde J. Newman[2] nauwkeurige veeltermbenaderingen voor   en voor  . Een effectieve benadering[3] voor  , die geldig is voor alle waarden van   met een maximale absolute fout van 0,0049, wordt gegeven door de volgende uitdrukking:

 

waarin   de besselfunctie van de eerste soort en orde 0 is. Met behulp van de vierde recursieformule kan men dan een benadering voor   krijgen met een maximale absolute fout van 0,0063. Door gebruik te maken van een soortgelijke maar verbeterde methode kon de nauwkeurigheid voor   en   opgevoerd worden tot een maximale absolute fout van respectievelijk 0,00125 en 0,00185.[4] De verbeterde nauwkeurigheid opent de weg naar nauwkeuriger benaderingen voor de hogere orde Struve-functies   met   en dit met behulp van de eerste recursieformule.

Literatuur

bewerken

Milton Abramowitz & Irene Stegun, Handbook of Mathematical Functions with Formulas, Graphs, and Mathematical Tables, Dover Publications, New York; isbn 978-0-486-61272-0 1972.

bewerken