Versie van 28 jun 2007 17:05 bewerken Riki (overleg \| bijdragen) uitgebreid bevestigde gebruikers 45.344 bewerkingen Geen bewerkingssamenvatting ← Oudere bewerking		Versie van 28 jun 2007 17:06 bewerken ongedaan maken Riki (overleg \| bijdragen) uitgebreid bevestigde gebruikers 45.344 bewerkingen Geen bewerkingssamenvatting Nieuwere bewerking →
Regel 1: Een '''i-node''' is een manier om bestanden op te slaan op een [[harddisk]]. De naam komt van index-node. Aangezien grote bestanden in kleine blokjes (zogenaamde [[~~sektoren~~sectoren]]) moeten worden verdeeld, is er een administratie nodig welke ~~sektoren~~sectoren door een bestand in gebruikt zijn. De meest eenvoudige vorm is de [[File Allocation Table]]-structuur, die binnen [[Microsoft Windows\|Windows]] wordt toegepast. Maar voor [[Unix]] (later ook toegepast binnen [[Linux]]) werd een complexer systeem gehanteerd. * De eerste 10 blokken staan in een lijst. * Als een bestand langer is dan 10 blokken staat er een "~~Eerste~~ eerste-niveau -i-node". Dit is een verwijzing naar een sector met 170 verwijzingen. * Als een bestand langer is dan 10 + 170 blokken staat er een "~~Tweede~~ tweede-niveau -i-node". Dit is een twee-dimensionale structuur die verwijst naar eerste -niveau -i-nodes. * Als een bestand langer is dan 10 + 170 + (170 * 170) blokken staat er een "~~Derde~~ derde-niveau -i-node". En dit is een drie-dimensionale structuur die verwijst naar tweede -niveau -i-nodes. Dit is een zeer complex systeem, maar het had het voordeel dat bestanden bijzonder groot konden worden, en het is voor grote systemen vele malen efficiënter dan de [[File Allocation Table]]. Een bestand kon maar liefst een omvang van 2,5 GB hebben. Tegenwoordig wordt 32-bits systemen gehanteerd en is de maximale grootte exponentieel.

Inode: verschil tussen versies