Verdrag van Constantinopel (1700): verschil tussen versies

Hij zond ook schepen om de ambassadeur en zijn gevolg aan wal te brengen, maar Oekraintsev, de ambassadeur, weigerde, hij wou tot op de Bosporus varen, tot aan de stad zelf. De sultan legde er zich bij neer, en het schip ging voor anker in de Gouden Hoorn, recht voor het paleis van de sultan. De onderhandelingen werden geopend 3 maanden na de aankomst van Oekraintsev, daarna had hij 23 bijeenkomsten. Daarin werden de verschillende eisen van Peter I van Rusland besproken: hij had Azov opgeëist, net als de forten die hij veroverd had in de benedenloop van de Dnjepr. Hij wou ook met Russische handelschepen, maar geen oorlogschepen, de Zwarte Zee bevaren. Hij vroeg de sultan de Krim-Tataren de rooftochten in Oekraïne te verbieden en het recht van de chan op een jaarlijkse schatting uit Moskou te ontnemen. Als laatste wou hij ook permanente Russische diplomaten in Constantinopel, en dat Orthodoxe geestelijken speciale privileges zouden krijgen bij het Heilig graf in Jeruzalem.▼

In juni 1700 werd een compromis ondertekend: Rusland mocht Azov en het omliggende gebied tot op tien dagreizen van de muren eromheen behouden. De forten van de benedenloop van de Dnjepr daarentegen moesten terug aan de Turken worden overhandigt. De eisen over de Zwarte Zee hadden de Russen al laten vallen, omdat de sultan geen duimbreed toegaf. De Turken beloofden officieel dat de Orthodoxe christenen toegang kregen tot Jeruzalem. De schatting voor de chan werd formeel aanvaard, wat enig protest van de regerende chan, Devlet Kerei, veroorzaakte, maar werd later bij de vrede van Pruth gewoon vergeten.▼

Rusland kreeg ook het recht voor een permanente ambassadeur in Constantinopel met dezelfde status als die van Engeland, Frankrijk, Holland of Oostenrijk.▼