Gebruiker:Verrekijker/Artikelen in staat van voorbereiding: verschil tussen versies

Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Verrekijker (overleg | bijdragen)
kGeen bewerkingssamenvatting
Verrekijker (overleg | bijdragen)
kGeen bewerkingssamenvatting
Regel 14:
Bouman is gek op [[tune]]s en [[jingle]]s. Hij importeerde er vaak uit de [[Verenigde Staten]], verknipte ze of liet ze opnieuw in het [[Nederlands]] inzingen. Ook actuele hits werden gebruikt voor nieuwe Veronica-jingles, dit soms tot kwaadheid van de artiesten die de originele versies hadden gemaakt.
 
Bouman [[muziekproductie|produceerde]] ook. Het begon in 1969 met de [[hit (muziek)|hit]] "Nightingale" van de Amsterdamse groep [[George Cash]]. Daarna volgde "Maybe someday" van [[BZN]] (destijds een [[hardrock]]band. De [[Utrecht (stad)|Utrechtse]] [[popgroep]] [[Gloria]] (met [[Robert Long]]) liet Bouman de [[grammofoonplaat|plaatopnamen]] [[muziekproductie|produceren]]. Dat ging zo door na Long's heengaan in april 1972, toen de groep zich [[Unit Gloria]] ging noemen. Pas toen [[Bonnie St. Claire]] zich door [[Peter Koelewijn]] met de groep liet verbinden verkoos de groep een ander, Koelewijn, tot producer.
 
Bouman is een groot liefheber van [[psychedelische rock]], [[symfonische rock]] en [[hardrock]]. De muzikanten die deze muziek begin [[1970-1979|jaren zeventig]] maakten waren wars van [[hitparade]]s en [[single (muziek)|singles]]: zij speelden het liefst langdurende stukken voor een leek ontoegankelijke muziek. Bijna allen waren aan het [[conservatorium]] afgestudeerd en keken neer op [[beat]]muziek en andere [[populaire muziek]]. [[Blues]], [[funk]], [[jazz]] en [[klassieke muziek]] waren hen liever. Daar BoumanVeronica deze muziek toch populairder wilde maken en Bpuman het in zijn ABTT wilde kunnen laten horen ging de schaar in de [[langspeelplaat|lp]]-stukken.
 
Samen met de Veronica-geluidstechnici Juul Geleick en [[Sytze Gardenier]] werden kortere versies gemaakt van o.a. "Suite: Judy blue eyes" van [[Crosby, Stills& Nash]] en "Whole lotta love" van [[Led Zeppelin]] (1969), "In-a-gadda-da-vida" van [[Iron Butterfly]], "Sex machine" van [[James Brown]] (1970), "Halo of flies" van [[Alice Cooper]] en "[[Child in Time]]" van [[Deep Purple]] (1971), "Give up your guns" van [[The Buoys]], "Silver machine" van [[Hawkwind]] en "A friend of mine" van [[Fields]] (Ad Boumans favoriete plaat) (1972), "One of these days" van [[Pink Floyd]] en "[[Tubular bells]]" van [[Mike Oldfield]] (1974).
 
In 1973 introduceerde Bouman de [[LP Top 50 Allertijden]], waaruit danzij zijn knipwerk een uitzending van een werkdag te maken viel.
Regel 28:
''[[Levi's]] Top 10''. Toen de VOO halverwege 1977 alweer de [[B-staus]] bereikt had werd de lijst op vrijadagavond door [[Bart van Leeuwen]] gepresenteerd.
 
In 1978 nam Bouman (als producer) met de groep [[Balloon]] het jinglepakket ''The power'' op in de [[Soundpush Studio]] in [[Blaricum]]. Ook het idee voor het TV-programma [[Countdown]] ontstond in die tijd. Bouman was er programmaleider en -regisseur. In [[Countdown Café]], de radioversie, was Bouman opnameleider van live-opnamen van de optredende popartiesten. Toen het beginnende [[Ierland (land)|Ierse]] bandje [[U2]] in mei 1982 in [[Lochem]] optrad met "I will follow" beviel [[Bono (zanger)|Bono]] de opname zo goed dat er een single van werd gemaakt die de eerste [[hit (muziek)|hit]] op het [[Europa (continent)|Europese]] [[continent]] werd.
 
Op [[Radio 2 (Nederland)|Radio 2]] was Bouman de programmaleider van de "Veronica-woensdag". In 1992 presenteerde hij met [[Rob Stenders]] een paar maanden op [[3FM|Radio 3]] de [[quiz]] "Het is maar een spelletje".