Onder dehet naam[[pseudoniem]] Karel Bralleput liet Carmiggelt tussen 1948 en 1956 drie verzenbundels verschijnen, in 1961 samen uitgegeven onder de titel ''Torren aan de lijm''. De verzen ontstonden in een periode waarin Carmiggelt in zijn bewoordingen "versjeskoorts" had en elke dag een gedicht maakte. Na enkele jaren verdween de aandrang om te dichten net zo plotseling als zij opgekomen was. Op bestelling dichten kon hij niet, er moest een idee zijn dat om poëtische vormgeving vroeg.<ref>Van Gelder (1999), 163</ref> Deze gedichten nemen een eigen plaats in het oeuvre in. De meeste verschenen op de achterpagina van ''De groene Amsterdammer'' en waren zo'n zestien rijmende regels lang, waarmee ze, mede door het vaste ritme, aan een sonnet deden denken.<ref>Van Gelder (1999), 162</ref> De toon was doortrokken van een weemoedige ironie. In enkele wordt de draak gestoken met de verhevenheid die de poëzie als genre aankleeft, maar andere drukken gevoelens uit die hij niet in zijn stukjes kwijt kon. Biograaf Van Gelder meent dat de strakke vorm van een gedicht Carmiggelt de beperkingen oplegde die hij nodig had om zijn gemoedsuitstorting in te houden, en noemt het gedicht 'In de trein' als duidelijkste voorbeeld hiervan:
