Het bedrijf werd in 1922 opgericht onder de naam: ''[[naamloze vennootschap|NV]] [[Hazemeijer]]s fabriek van Signaalapparaten''. Deze oprichting iskwam voortgekomenvoort uit de wens van de [[Koninklijke Marine]] om [[Hr. Ms. Sumatra (1926)]] en [[Hr. Ms. Java]] van een moderne [[vuurleiding]] te voorzien. Het Duitse systeem was veruit superieur gebleken ten opzichte van het Britse maar mocht echter op grond van het [[Vrede van Versailles (1919)|Verdrag van Versailles]] niet meer in Duitsland geproduceerd worden, aangezien [[Duitsland]] geen [[defensie-industrie]] meer mocht bezitten. Dit werd omzeild doordat de fabrikant, [[Siemens AG|Siemens & Halske]], in [[Den Haag]] een schaduwfirma oprichtte, de Internationale Patenthandel (IPATH) geheten. Via deeen constructie van de Koninklijke Marine, de IPATH en de firma Hazemeijer kwam de voorloper van Signaal tot stand. De Duitsers zorgden er wel voor dat ze de volledige zeggenschap kregen. Van het aanvangskapitaal van f 100.000 was f 65.000 in handen van IPATH, de overige bij Hazemeijer. De directie bestond aanvankelijk uit twee mensen vanuit Hazemeijer maar werd dital omzeildin en1923 aangevuld met drie Duitsers, ook het vakpersoneel bestond voor het grootste deel uit Duitsers. In de jaren voorafgaand aan de [[Tweede Wereldoorlog]] trachtte de marine dat te veranderen door een assistent-directeur te benoemen, Ltz. [[Jules Schagen van Leeuwen]], die in 1936 in dienst kwam en in 1939 zelfs directeur van Hazemeijer werd. Hij stelde een aantal tekeningen en documenten veilig voordat hij naar Engeland vluchtte. In Engeland kreeg hij contact met [[Max Staal]], een eveneens gevluchte [[ingenieur]] die bij het Physisch Laboratorium in Den Haag werkte aan elektrische luistertoestellen ('radar'), belangrijk voor de voorloperlatere productie van Signaalradarapparatuur totbij standSignaal.
De Duitsers zorgden er wel voor dat ze de volledige zeggenschap kregen. Van het aanvangskapitaal van f 100.000 was f 65.000 in handen van IPATH, de overige bij Hazemeijer. De directie bestond aanvankelijk uit twee mensen vanuit Hazemeijer maar werd al in 1923 aangevuld met drie Duitsers, ook het vakpersoneel bestond voor het grootste deel uit Duitsers. In de jaren voorafgaand aan de [[Tweede Wereldoorlog]] trachtte de marine dat te veranderen door een assistent-directeur te benoemen, Ltz. [[Jules Schagen van Leeuwen]], die in 1936 in dienst kwam en in 1939 zelfs directeur van Hazemeijer werd. Hij stelde een aantal tekeningen en documenten veilig voordat hij naar Engeland vluchtte. In Engeland kreeg hij contact met [[Max Staal]], een eveneens gevluchte [[ingenieur]] die bij het Physisch Laboratorium in Den Haag werkte aan elektrische luistertoestellen ('radar'), belangrijk voor de latere productie van radarapparatuur bij Signaal.
De [[nationaalsocialisme|nazi]]'s kregen Hazemeijer Signaal vrijwel ongeschonden in handen en onder hun beheer werkte de fabriek niet alleen door maar breidde uit, van 886 naar 1298 personeelsleden in [[1944]]. In maart 1944 werd de fabriek getroffen door een [[Geallieerden (Tweede Wereldoorlog)|geallieerd]] bombardement, terwijl de bezetter bezig was de fabriek leeg te halen en de inventaris naar [[Werdau]] en [[Sassenheim]] te verhuizen. Toen Schagen van Leeuwen in [[1945]] terugkwam trof hij een leeggeroofde fabriek zonder personeel aan: dat was naar Duitsland gevlucht of gevangengenomen.
