Eerste Oostenrijkse Restauratie: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Regel 20:
De restauratie in de Oostenrijkse Nederlanden werd met een scheef oog bekeken in het revolutionaire Frankrijk. In het [[Vlaanderen (Franse provincie)|Frans-Vlaamse]] [[Rijsel]] stichtten oud-vonckisten en Luikse patriotten clubs onder bescherming van de [[Wetgevende Vergadering]] van Parijs, die verklaarden dat zij België weldra zouden binnenvallen. Het was duidelijk dat de Oostenrijkers moesten beslissen in welke mate ze opofferingen wilden maken om aan de militaire druk uit Frankrijk te weerstaan. Op 1 maart 1792 stierf keizer Leopold II. Zijn opvolger [[keizer Frans II|Frans II]] werd op 20 april geconfronteerd met een Franse oorlogsverklaring, start van de [[Eerste Coalitieoorlog]].
Landvoogd Albert koos voor het offensief en sloeg op 29 september het beleg voor Rijsel. Hij diende zijn stelling te verlaten toen generaal [[Charles-François Dumouriez|Dumouriez]] op 27 oktober binnenviel met het Armée du Nord. De Oostenrijkers waren in de minderheid en werden op 6 november verslagen in de [[Slag bij Jemappes]]. Vergeefs probeerde Maria Christina nog de steun van de statisten te winnen door een algeheel herstel van de [[Blijde Intrede]] te beloven. Eind november vluchtten de landvoogden naar [[Münster (stad)|Münster]]. Op 28 november stonden de revolutionaire legers in [[Luik (stad)|Luik]]. Voor België brak een korte [[Franse bezetting van de Belgische provincies (1792-1793)|Franse bezetting]] aan, tot het keizerlijk gezag zich nog één keer herstelde in de [[Tweede Oostenrijkse Restauratie]].
== Zie ook ==
| |||