Poule: verschil tussen versies

Een nadeel is dat het hele systeem langer duurt; om uit een poule van 4 een winnaar te bepalen speelt ieder team minimaal 3 wedstrijden. Bij een knock-outfase zijn dat er maar 1 of 2. Een mogelijk nadeel is dat wanneer er bijvoorbeeld één zwak team in een poule speelt het poule-systeem een aantal saaie wedstrijden kan opleveren. Bij een knock-outfase ben je in één duel zo'n team kwijt (in het geval er één keer tegen de teams wordt gespeeld). Ook verslechtert de kwaliteit van groepswedstrijden over het algemeen wanneer uitschakeling dan wel promotie al zeker is, aangezien men geen onnodige risico's wil nemen. Verder zijn poules gevoeliger voor strategische manipulatie. Een team kan bijvoorbeeld ervoor kiezen een wedstrijd opzettelijk te verliezen omdat hierdoor de zwakkere tegenstander in punten- of doelpuntensaldo een sterkere mededinger in de poule voorbijstreeft. Dit wordt algemeen als [[onsportief]] gezien.

 

 

Men spreekt wel van een '''Poule des Doods''' of een '''Groep des Doods''' wanneer deze bestaat uit voornamelijk sterke teams of wanneer alle deelnemers tegen elkaar gelijkspelen. Hierdoor kan het kleinste foutje of een enkel doelpunt het verschil maken tussen doorgaan en uitgeschakeld worden. Het Nederlands voetbalelftal speelde bijvoorbeeld in een Poule des Doods op het [[WK 1990]], toen het gelijk speelde tegen Engeland, Ierland en Egypte. Deze landen speelden ook tegen elkaar gelijk, waardoor uiteindelijk in de laatste groepswedstrijd Engeland-Egypte het pleit voor de hele groep beslist werd met een enkel Engels doelpunt: Egypte werd met de 1-0 nederlaag naar huis gestuurd, de rest mocht door. Nederland speelde op het [[Europees kampioenschap voetbal 2008|EK 2008]] opnieuw in een Poule des Doods, toen het ingedeeld werd bij Roemenië (redelijke middenmoot), Frankrijk (vice-wereldkampioen) en Italië (wereldkampioen). Ook op het [[Europees kampioenschap voetbal 2012|EK 2012]] bestond de poule van Nederland uit sterke ploegen.