Benjamin Netanyahu: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
k Wijzigingen door 2A02:A455:587C:1:E927:D37C:F0BC:89A (Overleg) hersteld tot de laatste versie door Van Mokum |
kGeen bewerkingssamenvatting |
||
Regel 50:
Drie jaar later boekte hij zijn eerste verkiezingszege, een nipte overwinning op [[Shimon Peres]]. Het leidde tot Netanyahu's eerste regering waarin behalve zijn eigen partij ook [[Charedisch jodendom|ultraorthodoxe]] en [[modern-orthodox jodendom|modern-orthodoxe]] partijen zitting hadden, evenals een kleine afscheiding van de Arbeidspartij en een partij die later in Likoed opging. Toen Netanyahu in 1999 een grote verkiezingsnederlaag leed, leek zijn politieke carrière even voorbij. Toch keerde hij al snel weer terug op het politieke toneel, en in 2005 werd hij opnieuw leider van Likoed, nadat zijn opvolger [[Ariel Sharon]] vertrok.
Sinds 2009 was Netanyahu onafgebroken premier van Israël. Daarbij gaf hij steeds leiding aan wisselende coalities. In 2009 werd Likoed bij de verkiezingen niet de grootste partij, maar kreeg Netanyahu na forse zetelwinst wel de formatieopdracht. Hij wist een coalitie te smeden waaraan Likoed, Jisrael Beeténoe, de [[Arbeidspartij (Israël)|Arbeidspartij]], [[Shas]] en Het Joodse Huis deelnamen, een mengvorm van linkse en hoofdzakelijk (religieus-)rechtse partijen. Van 2013 tot 2015 leidde hij een rechts-centrale coalitie bestaande uit Likoed, [[Yisrael Beiteinu|Jisrael Beeténoe]] (vormde bij de [[Israëlische parlementsverkiezingen 2013|parlementsverkiezingen van januari 2013]] één lijst met Likoed), [[Yesh Atid]], Het Joodse Huis en [[Hatnua]]h. In 2015 vormde hij een rechts-religieuze coalitie bestaande uit [[Likoed]], [[Kulanu]], [[Het Joodse Huis]], [[Shas]] en [[Verenigd Thora-Jodendom]]. Na de verkiezingen in 2020 bracht Netanyahu een regering samen door de handen ineen te slaan met zijn rivaal [[Benny Gantz]]. Deze coalitie kwam eind 2020 ten val, waarna nieuwe verkiezingen volgden in het voorjaar van 2021. Het lukte hem nog niet een regering te vormen en zo kwam in juni van dat jaar een eind aan
Gelijktijdig met zijn premierschap bekleedde Netanyahu ook tal van ministerposten. Zo was hij minister van Diplomatieke en [[Joodse diaspora|Diaspora]]zaken, minister van Buitenlandse Zaken, Communicatie, Volksgezondheid (tot september 2015), Regionale Samenwerking (tot december 2016), Economie en Industrie (waarnemend, tot augustus 2016), Binnenlandse Zaken (waarnemend, tot januari 2016), en vanaf 14 november 2018 ook minister van Defensie.
| |||