Salò o le 120 giornate di Sodoma: verschil tussen versies

Pasolini volgt in Salò de opbouw en - vaak tot in details - de inhoud van het boek van [[Markies de Sade]]. Door de gebeurtenissen echter te verplaatsen naar het Italiaanse Salò in 1944-45 wilde hij met een [[Exploitatiefilm|exploitatie-achtige]] manier van filmen verhaaltechnisch een aanklacht maken tegen de excessen van het [[kapitalisme]], het economische stelsel waarin de productiemiddelen in privéhanden zijn en het [[fascisme]], een totalitaire en dus ook autocratische politieke ideologie. Het punt van de maker was dat macht corruptie in de hand werkt en er altijd voor gewaakt moet worden dat er nooit te veel macht in te weinig handen komt. De vertoonde gruwelen zijn een gevolg van een werkelijkheid waarin dat wel is gebeurd. ''"Het is de enige film die over de werkelijkheid gaat"'', verklaarde Pasolini ooit in een interview. Hoewel de beelden niet bedoeld zijn als effectbejag op zich, moesten ze hard genoeg inslaan bij het publiek om de ernst van Pasolini's punt te begrijpen, in diens visie. Veel van de vertoonde vernederingen zijn daarbij symbolisch bedoeld. Een van de elementen in de film die voor veel discussie zorgde, is bijvoorbeeld een van de vernederingenvernedering die de jongeren moeten ondergaan door gedwongen menselijke uitwerpselen (in werkelijkheid een mix van [[Chocolade|chocola]] en oranje [[Marmelade (jam)|marmelade]]) en te eten. De fecaliën staan in dezehier voor de heersende cultuur en de kinderen voor de mensheid, die ditdeze gevoerd krijgen.