Wij slaven van Suriname: verschil tussen versies

In de periode van landjepik in de zeventiende eeuw kwam Suriname in 1667 bij de [[Vrede van Breda]] definitief in Nederlandse handen.<ref>[https://www.nationaalarchief.nl/beleven/onderwijs/bronnenbox/verovering-van suriname-1667 Verovering van Suriname (1667)]</ref> Het ontvolkte land werd verdeeld onder plantagehouders die met grote zeilschepen onderdeks slaafgemaakte arbeidskrachten aan bleven voeren. De opbrengsten van de verschillende tropische monoculturen waren sterk wisselend in de tijd doch op den duur verlieslatend. Toen vanwege de internationale politiek in de twee buurlanden de [[slavernij]] was afgeschaft, stond Suriname voor een problematische keus. Besloten werd de slavernij te verbieden in 1863, met een uitloopperiode van tien jaar. De eigenaren van de slaven kregen 300 gulden per hoofd. Hun handelswaar, die opeens van vee werd gepromoveerd tot mens, ontving tot heden geen enkele compensatie. Na 1863 werd de financiële situatie in Suriname steeds onfortuinlijker. Experimenten met nieuwe tropische gewassen mislukten allemaal, waardoor het land tot de bedelstaf verviel. Veel Surinamers zochten hun heil buiten de landsgrenzen.