Anatolische herder: verschil tussen versies

De '''Anatolische herder''' is een [[hondenras]] uit [[Turkije]]. De [[Turkse talen|Turkse]] naam ‘’Çoban köpeği’' betekent ''herdershond''.

Over de afkomst van dit ras is veel gespeculeerd, maar is vrijwel niets bekend. De Anatoliër is een [[berghond]], die naar lichaamsbouw eigenlijk ouder aandoet dan de [[Mesopotamië|Mesopotamische]] [[molosser]]s met korte snuit waarvan men hem soms laat afstammen. De meest voor de hand liggende relatie is die met de [[Centraal-Aziatische owcharka|berghonden van Centraal-Azië]]. In Turkije wordt de hond nog wel gebruikt voor zijn oorspronkelijke taak, het bewaken van grote kuddes [[Schaap (dier)|schapen]] en [[Geit|geiten]].

* '''Karabaş''' (zwartkop), ook naar het gelijknamige plaatsje '''Kangal''' genoemd, mitmet vaalgele of zelden witte vacht met een zwarte kop en eventueel gekleurde vlekken op de vacht elders.

Intussen zijn dieren van het type kangal en karabaş buiten Turkije het meest verspreid, zodat ook weleens in brede ([[Fédération Cynologique Internationale|FCI]]) zin over ''kangal'' of ''karabaş'' gesproken wordt. Hier volgen we verder de in [[Nederland]] en [[België]] geldende FCI-standaard. De Anatolische herdershond is een oud ras waarvan de oorsprong meer dan 6000 jaar teruggaat.

De Anatolische herder is een grote en krachtige hond. Reuen hebben een [[schofthoogte]] van 74-85 cm bij een gewicht van 50 tot 75 kg. Voor teven is dat 71-80 cm bij 45 tot 60 kg.

Anatolische herders kunnen last hebben van [[Heupdysplasie (hond)|heupdysplasie]] (HD) en [[elleboogdysplasie]] (ED). Dit zijn stoornissen aan het heup- of ellebooggewricht. ED en HD worden gezien als een erfelijk probleem. Er kan vaak [[spondylose]] voorkomen.

De Anatoliër is zelfbewust en terughoudend, is over het algemeen gehoorzaam bij een goede opvoeding maar zal altijd zijn eigen instinct blijven volgen. De Akbaş variëteit is over het algemeen het scherpst en de meest wantrouwende naar vreemde mensen. Om de Anatoliër goed met andere [[Hond|honden]] en [[Kat (dier)|katten]] om te kunnen laten gaan, moeten ze hieraan al heel jong gewend raken. De socialisatie eist vanaf zeer jeugdige leeftijd veel aandacht zodat deze wat op zichzelf levende hond een goede inprenting krijgt en zijn plaats in de leefomgeving goed invult met voldoende besef van de rangorde en huisregels. Zeer helder en consequent zijn en blijven is een vereiste voor de eigenaren. Zoals andere berghonden reageert ook de Anatoliër in de regel slecht op een opvoeding met harde hand. In tegenstelling tot zijn eigen terrein en erf, waar de Anatoliër waaks gedrag zal vertonen, is hij op neutraal terrein gereserveerd doch dikwijls absoluut neutraal tot vriendelijk naar mensen. Bij een slechte socialisatie zullen reuen echter dominant en agressief gedrag kunnen vertonen naar andere reuen. Bij een erg goede socialisatie komt het voor dat de hond niet als waakhond kan worden gebruikt. In de [[Verenigde Staten]] zijn gevallen bekend waarbij dieven naast het vee ook de honden hebben kunnen stelen. Hoewel het hier uitzonderlijke gevallen betreft, toont dit wel aan dat de hond van pup af aan gesocialiseerd en opgevoed dient te worden, naar wijze van gebruik en gewenst gedrag op volwassen leeftijd.

De Karabash wordt vanwege zijn snelheid ingezet in [[Kenia]] als hulp bij het beschermen van kuddes tegen [[Jachtluipaard|cheetahs]]. De Cheetah Foundation zet de honden in bij boeren om de cheetahs te beschermen tegen het afschieten.

Volwassenheid en de rust komen pas bij een leeftijd van ongeveer drie jaar, tot die tijd heeft de hond dus in ieder geval een strikte opvoeding nodig. Vaak hebben ze aan een paar woorden al genoeg maar ze moeten deze wel op tijd krijgen om goed hanteerbaar te blijven. Het is absoluut geen hond voor beginners en hij isheeft het grootste deel van zijn leven veel beweging, tijd en ruimte nodig, een wandelingetje in de pauze is absoluut niet voldoende.