Haecceitas: verschil tussen versies

 

In de [[scholastiek]] werd door [[Thomas van Aquino]], in navolging van [[Aristoteles]], het individuele als een speciaal geval van het algemene gezien. Het unieke werd wetenschappelijk niet bespreekbaar geacht. De kern van de leer van de haecceitas baseerde zich nu juist op de gedachte, dat het individuele bestaan niet een gebrek aan het algemene is, maar een volkomenheid. Ze was eenmalig en bijzonder. Men kon daarop alleen maar wijzen en zeggen: ‘Dat daar‘. Daardoor kreeg de tot dan toe als tweederangs bekeken individualiteit een groter gewicht. Het unieke werd nu als een positief Zijn gezien. Daarenboven werd het individuele, het bijzondere, tegenover het Algemene, juist het Volkomene. Het individu bezat zo een zelfstandige realiteit, een niet verder afleidbaar feit.

{{Appendix|2=