Mary Stallings: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Regel 33:
Voordat ze haar middelbare school afrondde, sloot ze zich aan bij r&b-zanger [[Louis Jordan]]s [[The Tympany Five]]. In de vroege jaren 1960 trad ze op met [[Dizzy Gillespie]] in de Black Hawk nachtclub in San Francisco en met Gillespie op het [[Monterey Jazz Festival]] in 1965.
Ze werkte samen met vibrafonist [[Cal Tjader]] aan het album ''Cal Tjader Plays, Mary Stallings Sings'' voor [[Fantasy Records]]. Er volgden opdrachten in [[Tokio]], [[Manilla]] en [[Bangkok]], samen met werk langs de westkust. Ze bracht eind jaren 1960 een jaar door in [[Nevada (staat)|Nevada]] met [[Billy Eckstine]] en toerde door [[Zuid-Amerika]] met Gillespies band in 1965 en 1966
Stallings begon eind jaren 1980 weer met zingen en kwam onder de aandacht van het nationale jazzpubliek met de publicatie van ''I Waited for You'' (1994) voor [[Concord Records|Concord Jazz]] met het kwartet van pianist [[Gene Harris]], met [[Ron Escheté]] (gitaar), [[Luther Hughes]] (bas) en [[Paul Humphrey]] (drums).<ref>Musichound Jazz: ''The Essential Album Guide'', Schirmer Trade Books, pagina 1062, {{ISBN|0-8256-7253-8}}</ref> Haar album ''Spectrum'' (1995) werd bespeeld door pianist [[Gerald Wiggins]], Ron Escheté (gitaar), [[Andy Simpkins]] (bas), Paul Humphrey (drums) en trompettist [[Harry Edison|Harry "Sweets" Edison]] en bevat zes nummers. In ''Manhattan Moods'' (1997) wordt Stallings bijgestaan door pianist [[Monty Alexander]], bassist [[Ben Wolfe]] en drummer [[Clyde Lucas (drummer)|Clyde Lucas]], terwijl [[Hendrik Meurkens]] harmonica-werk toevoegt aan twee nummers en vibrafoon speelt op ''He Was Too Good to Me''. [[Dick Oatts]] speelt fluit op ''How High the Moon'' en ''He Was''. Hoewel vaak gezien als een [[Dinah Washington]] leerling, verschijnt Stallings emulatie van [[Billie Holiday]] op ''Ghost of a Chance'' en ''You Go to My Head''.
| |||