Hyrkanus II: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
kGeen bewerkingssamenvatting |
|||
Regel 17:
Aanvankelijk leek het erop dat Hyrkanus zich bij de situatie zou neerleggen. De [[Idumea|Idumeese]] gouverneur [[Antipater (Idumea)|Antipater]] wist hem echter op andere gedachten te brengen. Antipater had daar zijn eigen redenen voor: hij verwachtte via de beïnvloedbare Hyrkanus veel beter zijn eigen politieke ambities te kunnen bereiken dan via Aristobulus. In [[65 v.Chr.]] sloeg Hyrkanus, geholpen door Antipater en Aretas, het beleg om Jeruzalem en het leek erop dat Aristobulus niet tegen de overmacht bestand zou blijken. De Romeinse gouverneur van [[Syrië]], [[Marcus Aemilius Scaurus minor|Marcus Aemilius Scaurus]], vreesde echter een sterk machtsblok van Hasmoneeën en Nabateeërs en schoot Aristobulus te hulp. Hierdoor was Hyrkanus gedwongen het beleg om Jeruzalem op te geven en met Aretas terug te keren naar Petra ([[64 v.Chr.]]). Aristobulus achtervolgde het terugtrekkende leger en versloeg hen bij de [[Jordaan (rivier)|Jordaan]]. Het lukte hem echter niet Hyrkanus gevangen te nemen.
Toen later dat jaar de Romeinse generaal [[Gnaeus Pompeius Magnus maior|Pompeius]] het rijk van de [[Seleuciden]] aan zich onderworpen had, probeerden Hyrkanus en Aristobulus beide bij hem in de gunst te komen. Pompeius gaf de broers de opdracht zich met elkaar te verzoenen, maar Aristobulus wilde de loop der gebeurtenissen niet afwachten en riep een leger samen om tegen Hyrkanus ten strijde te trekken. Pompeius meende dat Aristobulus het op hem gemunt had. Hij versloeg de Joodse legers en nam hun vestingsteden in. Hij nam Aristobulus gevangen en [[Beleg van Jeruzalem (63 v.Chr.)|nam Jeruzalem in]] ([[63 v.Chr.]]). Zo kwam er een einde aan de zelfstandige Joodse staat.
== Hyrkanus als hogepriester en vazal van de Romeinen ==
| |||