Fernand Huts: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
verwijzing naar geitenwollen sok |
toevoeging bij levensloop |
||
Regel 27:
Huts stamt uit een oud geslacht van boeren uit het stroomgebied van de [[Velp (rivier)|Velp]] in [[Haspengouw]].<ref name="Pardoen Humo">{{Citeer tijdschrift | 1=Pardoen | 2=Tom | datum=5 november 2013 | url=http://www.humo.be/humo-archief/261753/in-het-spoor-van-fernand-huts | titel=In het spoor van Fernand Huts | tijdschrift=[[Humo]] | jaargang=45 | nummer=3818 | pp=22}}</ref> Zijn grootvader verhuisde in de jaren 30 naar [[Antwerpen (stad)|Antwerpen]], waar hij baas werd bij de [[Trouwnatie]]. Fernand Huts volgde middelbaar onderwijs aan het [[Sint-Jan Berchmanscollege (Antwerpen)|Sint-Jan Berchmanscollege]] te Antwerpen. Nadien studeerde hij rechten aan de [[Katholieke Universiteit Leuven]]. In 1971-72 was hij [[Voorzitter|praeses]] van het [[Katholiek Vlaams Hoogstudentenverbond]] te Leuven.<ref>{{Citeer web |url=http://gent.kvhv.org/overkvhv?id=6 |titel=Over KVHV - Prominente Leden |bezochtdatum=15 juni 2015}}</ref> In 1972-1973 was hij praeses van de faculteitskring van de rechtsfaculteit.
Huts begon zijn carrière bij een staalbedrijf in [[Eeklo]]. Hierna richtte hij een allereerste bedrijf op ''Het Veldboerke'', dat zich specialiseerde in biologisch gekweekte groenten en fruit lang voordat het een [[hype]] was. Naar eigen zeggen stopte hij hiermee omdat hij teveel [[Geitenwollen sok|geitenwollensokken]] als klant had.
In 1981 stapte hij over naar [[Katoen Natie]] waar zijn vader vennoot van was. Het was een bedrijf met een honderdtal personeelsleden met een aantal hangars voor de opslag van katoenproducten kort bij het centrum van Antwerpen. Huts kocht de 19 oude vennoten geleidelijk uit. Huts wist het van een [[Kmo]] tot een [[Multinationale onderneming]] om te vormen. Door de snelle groei van de Katoen Natie kocht Huts in 1986 Seaport Terminals, een stuwadoorbedrijf in de haven. <ref> [https://www.standaard.be/cnt/dmf20201127_98062153] Pascal Sertyn en Stijn Decock, ''Het veldboerke dat de Boerentoren kon kopen'', in: De Standaard, 28 november 2020 pp. 20 en 21. </ref>
| |||