Amedeo Modigliani: verschil tussen versies

 

==Biografie==

 

=== Jeugd ===

In 1906 verhuisde Modigliani naar [[Parijs]], dat toen het brandpunt van de [[avant-garde]] was. Volgens Jeanne Modigliani is er heel weinig concreet geweten over Amedeo's leven in de periode 1906-1907. Volgens haar kan men de ooggetuigen uit die periode in drie categorieën indelen. De eerste zijn de sentimentele getuigen die vertellen over de knappe, elegante en gecultiveerde jongeman. De tweede categorie ziet hem als de zwakkeling, de dronkaard, die de auteur was van zijn eigen ondergang. Voor de derde groep is Modigliani slechts een herinnering aan hun eigen jeugd. Afhankelijk van de gebruikte bronnen komen de biografen zoals Blaise Cendrars, Andre Salmon and Francis Carco, dan ook aanzetten met zeer verschillende verhalen.<ref name="Jean38">Jeanne Modigliani, 1958, pp. 38-39.</ref><ref>Meryle Secrest, Modigliani, Knopf Doubleday Publishing Group, 2011, p. 8.</ref>

 

Hij schreef zich bij zijn aankomst in bij de Academie Colarossi en vestigde zich in een herberg in de buurt van de [[La Madeleine (kerk)|Madeleine]] van waar hij de stad begon te verkennen en zijn weg zocht in de artistieke kringen.<ref name="trec" /><ref name="Jean38" /> Een poos daarna huurt hij een studio in de rue Caulaincourt in [[Montmartre]], toen een grote bouwwerf, waar een aantal avant-garde artiesten zoals, [[Juan Gris]], [[Kees van Dongen]] en zijn vriend Ortiz de Zarate hun atelier hadden. Ook de jonge Spaanse artiest [[Pablo Picasso]] had zijn atelier gevestigd in deze buurt in [[Le Bateau-Lavoir]], het toenmalige verzamelpunt voor kunstenaars en intellectuelen.<ref name="trec" /> De schrijvers [[André Salmon]], [[Guillaume Apollinaire]], [[Max Jacob (schrijver)|Max Jacob]], Pierre Mac Orlan en de kunstcriticus André Warnod hadden hier ook hun optrekje gevonden.<ref name="trec" /> Zijn eerste vrienden waren een koetsier-dichter Deleschamps en [[Maurice Utrillo]]. De vriendschap met Utrillo, die een groot drankprobleem had, zou tot het einde van zijn leven duren. Toen de nieuwe gebouwen in de rue Caulaincourt afgewerkt waren verhuisde Modigliani naar het Hotel du Poirier en daarna naar het Hotel du Tertre. Hij nam tijdelijk zijn intrek in de Bateau-Lavoir, dat was trouwens het adres dat hij aan zijn moeder doorgaf, maar eindigde in een houten gebouwtje op de Place J.-B. Clement op de hoek van de Rue Lepic.<ref name="Jean38" /> Amedeo trachtte in die beginperiode in Parijs zijn levensstijl, die hij gewoon was van Livorno, aan te houden. Hij was een knappe jonge man en kreeg regelmatig geld toegezonden van zijn moeder, maar dat was blijkbaar niet genoeg om zijn drugsverslaving te bekostigen en hij raakte stilaan in diepe armoede. Jeanne Modigliani verzet zich met klem tegen de legende die ontstond gebaseerd op de memoires van André Utter, die verhaalt dat hij zijn talent te danken had aan zijn alcohol- en hasjgebruik<ref name="Jean40">Jeanne Modigliani, 1958, pp. 40-41.</ref> en modern onderzoek lijkt haar daarin bij te treden. De 'biografie' van Salmon: ''Modigliani, sa vie et son oeuvre'' (1926) en zijn ''La vie passioné de Modigliani'' (1956) zijn fictieverhalen die als biografie werden gepositioneerd.<ref>Meryle Secrest, 2011, p. 9.</ref> Sommigen denken dat Modigliani drugs en alcohol gebruikte om de effecten en de pijn van de tuberculose waaraan hij leed te verzachten en te verbergen voor vrienden en kennissen, om zo een beeld van vitaliteit te tonen dat hem toeliet zijn werk verder te zetten.<ref>Meryle Secrest, 2011, p. 211.</ref>

 

 

=== 1913 - 1914 ===

In de jaren net voor de [[Eerste Wereldoorlog]], wijzigde Modigliani zijn stijl van schilderen op een fundamentele wijze. Voordien leunde hij dicht aan bij een fauvistisch postimpressionisme. Zijn model werd afgebeeld met intense kleurvlakken, omrand met duidelijke zwarte contouren. Tussen 1913 en 1914 evolueert zijn werk heel duidelijk: hij geeft zijn personages een gebeeldhouwd aspect. Hij gebruikt een volledig abstracte achtergrond, het hoofd wordt met een vereenvoudigde ovale vorm aangegeven met een paar elementen die het herkenbaar maken als een gezicht, dikwijls asymmetrische oren, een scherp getekende neus en ogen die meestal op verschillende hoogte staan. Het hoofd loopt zonder scheiding in de zuiver cilindrische hals over. De kleuren zijn soms nog fauvistisch, maar evengoed pointillistisch.<ref name="lam" />

 

Naast de portretten maakte hij samen met Foujita, bij wie hij een tijdje in Cagnes-sur-Mer verbleef, en Léopold Survage die ze in Nice hadden ontmoet, vier landschappen. Van zijn geliefde, Jeanne Hébuterne, maakt hij tijdens hun verblijf in het zuiden meer dan 25 portretten.<ref name="trec" />

 

 

=== Het einde ===

[[Categorie:Italiaans kunstschilder]]

[[Categorie:Kunstschilder van het symbolisme]]