Anatolische herder: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
k Wijzigingen door 2A02:A453:D460:1:F182:BA05:D331:7F99 (Overleg) hersteld tot de laatste versie door Strepulah |
red |
||
Regel 13:
Het uiterlijk van deze werkende honden vertoont, zoals bij alle echte werkende rassen, grote verschillen. Die verschillen vinden we ook terug bij de sinds de jaren ‘60 naar West-Europa en Noord-Amerika geëxporteerde Anatoliërs. De [[Fédération Cynologique Internationale|FCI]] heeft daarom, in ieder geval wat de vacht betreft, in de standaard ruimte gelaten voor meerdere variëteiten.
In Turkije bestaat er grote belangstelling voor de hond, die zelfs al op Turkse postzegels is afgebeeld.
* '''Karabash'''-(zwartkop) ook wel Kangal genoemd, vaalgele of zelden witte vacht met een zwarte kop
Variëteiten van de Karabaş zijn
* ''' Malaklı'''- Robuust en log met kortere snuit,
Daarnaast is er een breed scala aan hybride vormen, die niet als Kangal of Malaklı geclassificeerd kunnen worden. Die worden simpelweg '''Anadolu çoban köpeği''' oftewel Anatolische Herder genoemd.
Regel 26:
== Uiterlijk ==
De Anatolische herder is een grote en krachtige hond. Reuen hebben een schofthoogte van 74-
De honden kunnen
De voorsnuit is tamelijk vierkant en iets langer dan de schedel. De hond heeft een volledig schaargebit. De schedel is breed en vlak tussen de oren. De ogen zijn niet groot en licht- tot donkerbruin van kleur. De oogleden sluiten nauw aan. De oren zijn niet groot, driehoekig en hangend, in attente houding iets opgericht.
Regel 39:
== Gezondheid ==
Anatolische herders kunnen last hebben van heupdysplasie (HD) en elleboogdysplasie (ED). Dit zijn stoornissen aan het heup- of ellebooggewricht. ED en HD worden gezien als een erfelijk probleem. Er kan vaak [[spondylose]] voorkomen.
== Aard en gebruik ==
De Anatoliër is van oorsprong een berghond, gewend om ’s zomers en ’s winters buiten bij de kudde te verblijven en daar zelfstandig over te waken. Zoals het onderlinge uiterlijk van de Anatoliër divers is, verschillen ook de fysieke vaardigheden en karaktereigenschappen. De robuustere variëteiten worden vaak als waakhond ingezet voor het huis en erf. Deze honden die soms tot wel tot 90 kg kunnen wegen, zijn vanwege hun logge en zware lichaamsbouw ongeschikt voor kuddebewaking. De
De Anatoliër is zelfbewust en terughoudend, is over het algemeen gehoorzaam bij een goede opvoeding maar zal altijd zijn eigen instinct blijven volgen. De Akbaş variëteit is over het algemeen het scherpst en de meest wantrouwende naar vreemde mensen. Om de Anatoliër goed met andere honden en katten om te kunnen laten gaan, moeten ze hieraan al heel jong gewend raken. De socialisatie eist vanaf zeer jeugdige leeftijd veel aandacht zodat deze wat op zichzelf levende hond een goede inprenting krijgt en zijn plaats in de leefomgeving goed invult met voldoende besef van de rangorde en huisregels. Zeer helder en consequent zijn en blijven is een vereiste voor de eigenaren. Zoals andere berghonden reageert ook de Anatoliër in de regel slecht op een opvoeding met harde hand. In tegenstelling tot zijn eigen terrein en erf, waar de Anatoliër waaks gedrag zal vertonen, is hij op neutraal terrein gereserveerd doch dikwijls absoluut neutraal tot vriendelijk naar mensen. Bij een slechte socialisatie zullen reuen echter dominant en agressief gedrag kunnen vertonen naar andere reuen. Bij een erg goede socialisatie komt het voor dat de hond niet als waakhond kan worden gebruikt. In de Verenigde Staten zijn gevallen bekend waarbij dieven naast het vee ook de honden hebben kunnen stelen. Hoewel het hier uitzonderlijke gevallen betreft, toont dit wel aan dat de hond van pup af aan gesocialiseerd en opgevoed dient te worden, naar wijze van gebruik en gewenst gedrag op volwassen leeftijd.
De Karabash wordt vanwege zijn snelheid ingezet in
Volwassenheid en de rust
== Externe link ==
| |||