Iepenziekte: verschil tussen versies

De iepenziekteiepziekte is zeer besmettelijk; ook dood hout (zoals meegenomen brandhout) kan een besmettingshaard zijn. In [[België]] geschiedt de bestrijding van de ziekte krachtens het K.B. van 25 augustus 1971 (tot uitvoering van de Wet van 2 april 1971). Sinds 1977 geldt in [[Nederland]] het Besluit bestrijding iepziekte (1977, Stbl. 445).

Om deze ziekte onder controle te krijgen worden de aangetaste bomen gekapt, geschild en restanten verbrand. Tot midden jaren tachtig was het beleid in heel Nederland om alle zieke bomen onder toezicht van de [[Plantenziektenkundige Dienst]] (PD) op kosten van de staat op te ruimen. Vanwege financiële overwegingen en omdat het beleid in Duitsland en België anders is, heeft men dit beleid losgelaten. Opruiming gaat nu op initiatief van gemeenten. Sommige gemeenten doen dit gratis en gebruiken indien nodig [[bestuurlijke dwangbestuursdwang]].

De ziekte kan ook bestreden worden bestreden door de bomen preventief te enten. Het gaat dan om een ''[[verticillium]]''schimmel die ingespoten wordt in de bomen. Dit veroorzaakt een afweerreactie. Maar deze methode is tamelijk prijzig en moet elk jaar worden herhaald, worden. Daaromdaarom wordt deze alleen toegepast bij monumentale bomen.

Ook zijn er rassen ([[cultivar]]s) ontwikkeld met een zeer goede weerstand bijvoorbeeld 'Columella'. Ze hebben wel een wat andere [[habitus (plant)|habitus]] dan de meeste rassen. Ook wordt aanplant van uit [[zaad (planten)|zaad]] opgekweekte [[fladderiep]]en (''Ulmus laevis'') aanbevolen. De uit zaad opgekweekte bomen hebben een grotere genetische variatie dan de bij aanplant meer gebruikelijke [[Klonenklonen (biologie)|klonen]], waardoor de kans groter is dat bepaalde exemplaren beter tegen de ziekte opgewassen zijn groter isopgewassen.