Het [[Nederlands]], samen met vele andere Indo-Europese talen zoals Duits en Russisch, maakt complexe lettergreepstructuren mogelijk, waardoor het lastig wordt om Nederlandse woorden met een syllabisch schrift te schrijven. Een "puur " syllabisch schrift op basis van het Nederlands zou een aparteapart teken nodig hebben voor elk mogelijke lettergreep. Men zou dus aparte symbolentekens nodig hebben voor "doek", "dik", "dak", "dek", "duik", "deuk", etc. Omdat het Nederlands ruim 10.000 verschillende mogelijkheden voor individuele lettergrepen heeft, zou een syllabisch schrift slecht geschikt zijn om het Nederlands te vertegenwoordigen. Dergelijke pure syllabische schriften zijn echter zeldzaam. Een oplossing voor dit probleem, datwat vaak voorkomt in verschillende syllabische schriften over de hele wereld (waaronder EngelseNederlandse leenwoorden in het Japans), is het schrijven van een echoklinker, alsof de [[Lettergreep|lettergreepcoda]] een tweede lettergreep is: ''zu-ku'' voor "doek", enz. Een andere veel voorkomende benadering is om de coda gewoon te negeren, zodat "doek" als ''doe'' zou worden geschreven. Dit zou natuurlijk niet goed werken voor het Nederlands, maar zo werd het gedaan in het Myceens Grieks wanneer de wortel van een woord twee of drie lettergrepen lang was en de lettergreepcoda een zwakke medeklinker was zoals ''n'' of ''s'' (bijvoorbeeld: χρυσός ''chrysos'' geschreven als ''ku-ru-so'').
