Belfort van Kortrijk: verschil tussen versies

Reeds in de middeleeuwen had Kortrijk een automatische uurslager op de hallentoren. Hij werd in 1382 na de [[Slag bij Westrozebeke]] weggevoerd naar [[Dijon]]. Het Kortrijkse uurwerk werd door [[Jean Froissart]] "l'un des plus biaux que on seuist dechà ni delà la mer" genoemd (een van de mooiste die men kent aan deze of gene zijde van de zee). De uurslager kreeg in Dijon de naam [[Jaquemart]] en staat er nog steeds op de [[Église Notre-Dame (Dijon|Onze-Lieve-Vrouwekerk]], samen met de later toegevoegde familie. De Kortrijkzanen vervingen hun verdwenen uurwerk in 1394 door een nieuwe, zwaardere versie.<ref>''Meester Janne den Leenknechte van dat hi de huerclocke maecte, ende al de stoffe leverde, dewelcke stoffe vors. wouch IIIm IIc LI pond'' (3251 pond was ongeveer 1724 kg). De klok droeg het opschrift: ''Victor es mine name / Miin luut si Gode bequame / Van tempeeste behoet God al / Also verre men miin luut hoeren sal. / Jan de Leenknecht maecte mi''.</ref> De rekeningen van 1417-18 zijn het oudste spoor dat de uurslager ''Mante'' heette.<ref>Frank Deleu, [https://www.beiaard.org/site/node/37 Geschiedenis van de beiaard van de Halletoren te Kortrijk], beiaard.org (geraadpleegd 18 december 2019)</ref> Hij was het werk van de beeldhouwer Rogier van der Poerten en kreeg in 1424 het gezelschap van ''een Mantine om te slane up de clocke''. Door stabiliteitsproblemen diende het bovenste deel van de hallentoren in 1519 te worden afgebroken. De jaquemart verhuisde mee naar de [[Sint-Maartenskerk (Kortrijk)|Sint-Maartenstoren]], die de rol van belfort overnam. Hij ging teloor in de brand van 1862. Net geen eeuw later, in 1961, maakte de kopersmid Victor Cassiman een nieuwe ''Manten en Kalle'' voor het belfort naar een ontwerp van [[Frans Van Immerseel]]. De inhuldiging gebeurde in aanwezigheid van de burgemeester van Dijon.