Panarabisme: verschil tussen versies

Het '''panarabisme''' (of '''Qawmiya''') is een beweging die ijvert voor het verenigen van de [[Arabië|Arabische]] volkeren en naties van het [[Midden-Oosten]] en [[Noord-Afrika]]. Panarabisme wordt meestal omschreven als [[secularisme|seculier]], [[socialisme|socialistisch]], [[nationalisme|nationalistisch]] en [[antiwesters]]. Als uiting van het [[nationalisme]] van het Arabische [[volk]] wordt het als variant op het meestal als Westers getypeerde [[volksnationalisme]] ook wel ''Arabisch nationalisme'' genoemd. Bekende aanhangers van het panarabisme waren onder andere [[Gamal Abdel Nasser]] van [[Egypte (land)|Egypte]], [[Moammar al-Qadhafi]] van [[Libië]], [[Saddam Hoessein]] van [[Irak]] en [[Hafiz Al-Assad]] van [[Syrië]].

Het panarabisme werd voor het eerst verdedigd door [[Hoessein ibn Ali]], de [[Sjarif van Mekka]], die streefde naar onafhankelijkheid van het [[Ottomaanse Rijk]] en de oprichting van een Arabische staat. Tijdens de [[Eerste Wereldoorlog]] kreeg hij steun van de [[Entente]] (met name de [[Verenigd Koninkrijk|Britten]]), die Arabië maar al te graag wilden losmaken van het Ottomaanse Rijk, dat met de [[Centralen]] meevocht. Al in 1916 hadden zij in het geheim het [[Sykes-Picotverdrag]] gesloten, krachtens hetwelk de meeste Arabische gebieden onder hen en de [[Frankrijk|Fransen]] verdeeld zouden worden. Het beloofde Arabië, het latere [[Saoedi-Arabië]], werd [[eenwording van Saoedi-Arabië|gecreëerd]] in het meer zuidelijk gelegen woestijngebied. De [[Balfour-verklaring]] werd door Groot-Brittannië gebruikt om hun inpalming van [[Mandaatgebied Palestina|Palestina]] als Brits [[mandaatgebied]] te rechtvaardigen. De idealen van het panarabisme werden na de Eerste Wereldoorlog nog lang niet gerealiseerd, en het gebied begon zelfs aan een lange periode van Britse en Franse bezetting.