Galvaniseren: verschil tussen versies

* De dunne laagdikten van ca. 5 tot maar ca. 40 µm (waar [[Thermischthermisch verzinken]] een dikte van 50-200 µm haalt);

# Een [[zouten|zout]] van het metaal dat het laagje moet vormen, bijvoorbeeld [[zinkchloride]], wordt opgelost in een bak met water. Dit betekent, dat het zout uiteenvalt in [[ion (deeltje)|ionen]]. Bijvoorbeeld zinkchloride (ZnCl₂) vormt Zn²⁺ -kationen en Cl⁻ -anionen.

:Zn²⁺ + 2 e⁻ → Zn

# Daarna aanbrengen van een laagje koper, teneinde nadien een betere aanhechting te krijgen van nikkel: eerst via een elektrolyse in een CuCN[[koper(I)cyanide]]-oplossing (CuCN), nadien in een [[koper(II)sulfaat]]-oplossing (CuSO₄ oplossing)

# Uiteindelijk aanbrengen van een laag nikkel via [[nikkel(II)chloride]]- en [[nikkel(II)sulfaat]]-oplossing (NiCl₂ en NiSO₄-oplossing)

Deze drie types hebben ieder hun eigen specifieke eigenschappen. Laag P is hard (zonder thermische nabehandeling) en heeft magnetische eigenschappen. Midden P is het meest toegepast, heeft redelijke corrosiewerende eigenschappen en is met een thermische nabehandeling uit te harden tot ongeveer 850  [[Vickershardheid|HV]]. Hoog P heeft goede corrosiewerende eigenschappen en is ook uithardbaar. Een groot voordeel van de chemisch nikkel -processen is hun zeer goede laagdikteverdeling. In tegenstelling totot Chroomchroom is de Nikkellaagnikkellaag dicht en geeft daardoor een goede corrosiebescherming. Voor het slijten kan hierover het beste nog een Chroomlaagchroomlaag worden gelegd. Het chemisch proces gaat in principe overal even snel, bij een elektrolytisch proces verloopt het proces niet overal even snel onder invloed van afscherming of verschillende kathode-anode afstanden. erEr zijn ook een aantal NiP -legeringen die worden toegepast (ternaire legeringen) zo kennen we nikkel-fosfor-kobalt (extreem goede slijtageweerstand) en nikkel-fosfor-tin (zeer goede corrosieweerstand).

De elektrolytische nikkelprocessen zijn in hoofdzaak gebaseerd op een oeroud receptuur, het zogenaamde Wattsnikkelwattsnikkel. De hoofdbestanddelen zijn hier nikkelsulfaat, nikkelchloride en boorzuur. Om glans te verkrijgen voegt men hier organische toevoegingen aan toe. Daarnaast worden ook wel nikkelsulfamaatprocessen toegepast, hoofdzakelijk in technische toepassingen als het elektroformeren van onder andere spuitmondjes van inktjetprinters of spuitmondjes voor medicinale toepassing.

Er zijn een aantal nikkellegeringen die een commerciële toepassing kennen. Nikkel-tin en nikkelkobalt (decoratief), Nikkel-Palladium (elektronica), Nikkel-Fosfor elektrolytisch (elektronica), Nikkel-Wolfraamwolfraam (divers). Tevens zijn er zogenaamde zwartnikkelbaden waaruit een zwarte tot antracietkleurige laag kan worden verkregen. Het betreft hier vaak baden met een zink- of kopertoevoeging.

[[Chroom (element)|Chroom]] is van de neergeslagen metalen de bekendste. Het wordt toegepast in bijvoorbeeld de sanitairmarkt, de automobielbranche, fietsen, motoren, en bij [[diepdruk]]ken. Het wordt veel gebruikt om metaal of kunststof een mooier uiterlijk te geven. Chroom heeft van zichzelf geen hoogglanseigenschappen, de glans is afkomstig van het onderliggende nikkel. Chroom kan wel gepolijst worden. Indien de chroomlaag te dik wordt aangebracht op het glanzende nikkel ontstaat een muisgrijze laag. Om een mooi uiterlijk te krijgen is een chroomlaag van ca. 0,5  μm voldoende. Chroombaden behoren tot de eenvoudigste baden qua samenstelling, ze bestaan grotendeels uit [[chroomzuur]], daarnaast worden toevoegingen van zwavelzuur (katalysator in het proces) toegevoegd. Als secundaire katalysatoren kan men fluorideverbindingen of organische verbindingen toevoegen. Het chroombad haalt het chroom uit het aanwezige chroomzuur, de anodes zijn van lood, deze leveren alleen de benodigde elektronen.

Er bestaat een verschil tussen decoratief en hardchroom, dit behelst in hoofdzaak de laagdikte die wordt afgescheiden. Chemisch gezien zijn beide baden vrijwel identiek. Hardchroomlagen kunnen tot 1 mm worden afgescheiden, in de regel wordt 20-100  μm neergeslagen. Het wordt toegepast vanwege zijn hoge hardheid en slijtageweerstand. Nadeel is echter dat de laag poreus is en dat zodoende vooral chloorionen door de laag het basismateriaal kunnen aantasten. Voor deze toepassingen is het daarom beter om onder de chroomlaag een nikkellaag aan te brengen. De hardheid van het chroom kan variëren van 850-1200  [[Vickershardheid|HV]] afhankelijk van het gekozen proces (lees secundaire katalysator). Toepassingsgebieden zijn motortechniek, hydraulica, matrijzenbouw etc.