Sociaaldemocratische Partij van Finland: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
k →Een sociaaldemocratische regeringspartij (1944-): Fixing links to disambiguation pages, replaced: jaren 50 → jaren 50 met AWB |
|||
Regel 38:
Na de wapenstilstand van 1944 werd anticommunistische Tanner als partijvoorzitter vervangen door [[Karl-August Fagerholm]] (die overigens ook niet echt pro-Russisch was). Na de oorlog splitste zich een radicale socialistische groep van de SDP af. Zij werden de [[Partij van de Arbeid (Finland)|Partij van de Arbeid]] genoemd. De Partij van Arbeid vormde samen met de inmiddels weer legale [[Finse Communistische Partij]] de [[Volksdemocratische Liga]] (SKDL). In de jaren daarna zouden de SDP en de SKDL bittere rivalen worden. De herverkiezing van Tanner in 1957 leidde tot een afsplitsing die zich het [[Sociaaldemocratisch Verbond (Finland)|Sociaaldemocratisch Verbond]] noemde. Deze partij boekte tijdelijk successen en stond onder leiding van [[Emil Skog]] (minister van Defensie in de [[1950-1959|jaren 50]]).
In 1948 kreeg Finland voor het eerst sinds twintig jaar weer een sociaaldemocratische premier in de persoon van [[Karl-August Fagerholm]]. Hij zou dit ambt meerdere malen bekleden. In 1956 was Fagerholm presidentskandidaat, maar hij kreeg twee stemmen minder dan [[Urho Kekkonen]] van de [[Suomen Keskusta|Centrumpartij]]. Latere sociaaldemocratische premiers waren [[Kustaa Rafael Paasio]], [[Taisto Kalevi Sorsa]] en [[Mauno Koivisto]]. De laatste volgde in [[1982]] [[Urho Kekkonen]] op als president van Finland. Koivisto werd daarmee het eerste socialistische staatshoofd van Finland. Zijn opvolgers [[Martti Ahtisaari]] en [[Tarja Halonen]]
Opvallend in de geschiedenis van de SDP is de moeizame relatie met de [[Sovjet-Unie]]. De USSR heeft nooit een SDP-presidentskandidaat gesteund, maar altijd een kandidaat van de burgerlijke partijen (met in het bijzonder Kekkonen).
| |||