Eed: verschil tussen versies

Een '''eed''' is een plechtige verklaring dat men iets zal doen (of laten) of (niet) gedaan heeft. Soms wordt onderscheid gemaakt tussen een confessionele vorm en een seculiere vorm. Bij de seculiere vorm wordt verder onderscheid gemaakt tussen [[belofte]] (dat men iets zal doen of nalaten) en ''verklaring'' (dat iets heeft gedaan of nagelaten). Dat onderscheid bestaat bij de confessionele vorm niet: daar kent men alleen de ''eed''. Het is eigenlijk niet juist de seculiere vormen als ''eed'' aan te duiden. Qua juridische gevolgen is er geen onderscheid tussen de eed enerzijds en de belofte of verklaring anderzijds. Qua politieke gevolgen heeft de standaard eed de voorkeur omdat men na een mogelijke misstap in de toekomst altijd kan zeggen: "Jammer, maar God heeft mij waarlijk niet geholpen." Bij de belofte en verklaring blijft men in de politiek daarentegen altijd zelf volledig verantwoordelijk! Wie niet in God gelooft kan toch de eed afleggen en zich zodoende verzekeren van de bovengenoemde uitvlucht. Alleen wie er onoverkomelijke moeite mee heeft de naam van God te noemen kan de belofte afleggen. Sinds februari 2002 is, na een uitspraak van de Hoge Raad, de variant 'In naam van Allah, de Erbarmer, de Barmhartige' als eed voor volksvertegenwoordigers verboden. In Nederland en Noord-België noemen we het opperwezen namelijk God.