Venus (planeet): verschil tussen versies

Tijdens fasen met een scherpe venussikkel wordt op het donkere deel van Venus soms een zwak lichtschijnsel waargenomen; de oudste dergelijke waarneming die ons nu nog bekend is, dateert uit 1643 en werd beschreven door [[Giovanni Battista Riccioli]]. Latere waarnemers kennen er een donkerrode of bruine kleur aan toe en zeggen dat de helderheid varieert en dat de vorm vlekkerig en veranderlijk is. Het verschijnsel kan niet dezelfde oorzaak hebben als zijn naamgenoot bij de aardse [[nieuwe maan]], omdat er geen voldoende sterke externe lichtbron aanwezig is waarvan de donkere kant van Venus het licht kan weerkaatsen. Een eventuele verklaring door atmosferische lichtbreking of verstrooiing van daglicht is niet in overeenstemming met de vaststelling dat het verschijnsel niet nabij de [[dag-nachtgrens]] geconcentreerd blijft. DeLange tijd leek de meest plausibele verklaring ligtte liggen in elektrische storingen in een ionosferische laag van de planeetatmosfeer - te vergelijken met het aardse [[poollicht]], of [[bliksem]]. Het heeft dus andere oorzaken dan het gelijknamige verschijnsel rond [[nieuwe maan]]<ref name="satterthwaite3">Gilbert Elliott Satterthwaite, "Encyclopedia of Astronomy," Hamlyn 1970, lemmata "Venus - telescopic appearance" en "Ashen light".</ref> In 1983 werd echter door ''aardse'' waarnemingen, met een nieuw soort infraroodspectrometer ontwikkeld voor de Anglo-Australische 3,9-metertelescoop in [[Nieuw-Zuid-Wales]], vastgesteld dat Venus relatief sterk straalt in het nabije infrarood. Wetenschappers gaan er thans van uit dat visuele waarnemingen van het asgrauwe licht overeenkomen met een zwakke visuele component van deze in hoofdzaak infrarode straling.<ref name="taylor"/>