Rob Møhlmann: verschil tussen versies

=====Jeugd en eerste stappen=====▼

Rob Møhlmann begon al als adolescent te tekenen. Hij maakte aanvankelijk (cartooneske) strips en landschappen met potlood en inkt, maar schilderde in het laatste jaar van zijn middelbare schooltijd ook zijn allereerste olieverfschilderijtjes.<ref name=Scherpschilder /> In 1977 begon hij aan de lerarenopleiding van de [[Breitner Academie|D’Witte Lelie]] in Amsterdam. Een opleiding tot vrij kunstenaar sprak hem meer aan, maar dat werd geblokkeerd door zijn ouders. Omdat hij er naar eigen zeggen niks leerde, verliet hij samen met zijn vriendin (eveneens student aan de D’Witte Lelie) en latere vrouw Laura de Grijs (1949-2010) al na 6 weken de academie. Hij bekwaamde zich verder als autodidact en legde zich, na zich aanvankelijk bezig te hebben gehouden met diverse thema’s en onderwerpen, na enige jaren toe op het stilleven,<ref name=Scherpschilder /> al had hij ook belangstelling voor (naakt)portretten, landschappen en (vervallen) stadsgezichten.[[Bestand:Rob Møhlmann, 1982, Perspectief, olieverf, 120x200cm (Collectie Amsterdams Historisch Museum).jpg|miniatuur|’’Perspectief’’ (1982). Voorbeeld van een stadsgezicht (Collectie Amsterdam Museum)]]Hij leerde zichzelf in 1979 – na een ontmoeting met graficus J. M. van Lieshout – etsen, waarvan hij er ongeveer 20 zou maken. [[Bestand:Rob Møhlmann, 1979, Zooitje zerken, ets, 10x19,5cm.jpg|miniatuur|’’Zooitje zerken’’ (1979). Voorbeeld van een ets]]▼

=====Ontwikkeling als kunstenaar=====▼

[[Bestand:CANTO-001.jpg|miniatuur|Eerste Canto (1982). De eerste uit een reeks van 124 schilderijen]][[File:Rob Mohlmann Holland.jpg|thumb|“Holland” (1985). Schilderij uit de balans-serie]][[Bestand:Rob Møhlmann, 1997, Ja, ik haal al een lapje, o-p, 120x122cm.jpg|miniatuur| ‘’Ja, ik haal al een lapje’’ (1997). Voorbeeld van “bovenafje”]][[File:Rob-Møhlmann,-2001,-Craquelé.jpg|thumb|’’Craquelé’’ (2001). Schilderij uit de serie “Framed”]][[Bestand:Rob Møhlmann, 2004, Dood vleermuisje 11,3x15,7cm.jpg|miniatuur| ‘’Dood vleermuisje’’ (2004). Voorbeeld van dood beestje]][[Bestand:Rob-Møhlmann,-Rob-en-Laura-tijdens-de-verbouwing-tot-museum-(voorjaar-2008).jpg|thumb|Rob en Laura Møhlmann (2008)]][[Bestand:Rob Møhlmann Museum Møhlmann Het Lauralaantje leidt naar de entree van het museum.jpg|thumb|Lauralaantje leidt naar ingang museum]]In 1981 schilderde hij voor het eerst hetzelfde stilleven van drie kanten, alsmede hetzelfde stilleven van vier (tegenover elkaar liggende zijden), dit onder meer om een realistischer kijk op de dingen af te dwingen. Aldus is hetzelfde stilleven aan de corresponderende werken controleerbaar.<ref>Galerie Lieve hemel,14e jrg, no 1, Koen Nieuwendijk, expositie 11 september - 6 oktober 1981</ref> Vanaf dan schilderde Møhlmann ook consequent 1:1, dus op ware grootte. In de jaren tachtig begon de schilder met aantal projecten en series. Zo is er het zogenaamde Cantoproject (later [[Canto Collectie]] genoemd), dat wellicht als zijn ‘’magnum opus’’ mag worden beschouwd en de periode 1982-1993 beslaat. Het heeft als ondertitel “een blik op de werkelijkheid”, en omvat 124 schilderijen. Alle schilderijen hebben dezelfde maat en tonen altijd één en hetzelfde conservenblikje (van het gefingeerde merk Canto) op dezelfde plaats in het schilderij. Verder werd het blikje altijd even groot afgebeeld en wordt het onder dezelfde hoek waargenomen. Door de zich voortdurend wijzigende omgeving van het blikje groeide de serie als geheel uit tot als een soort pictoraal avontuur in het kader van de (schijnbaar) alledaagse werkelijkheid. Ook vervaardigde hij de serie ‘Kapotte’ of ‘Vernietigde doekjes’, waarbij het lijkt alsof schilderslinnen gescheurd of beschadigd is <ref>Galerie Lieve hemel, 16e jrg., no. 1, Koen Nieuwendijk, expositie 11 september - 18 oktober 1983</ref><ref>’’Tussen waarneming en werkelijkheid,’’ Kunstwerk 4, 1996</ref> en in 1984 werkt hij bijna negen maanden aan “De Kubus” ofwel Een hedendaagse allegorie. Het werk bestaat uit 5 panelen die tezamen een kastje vormen waarin en waarop allerlei alledaagse voorwerpen (geschilderd) liggen die veelal een symbolische duiding hebben.<ref>’’The Refined Image,’’ Koen Nieuwendijk, uitg. Lieve Hemel Editions-Amsterdam , 1985, pag 12-13</ref> In 1985 startte de schilder met ‘De Balansserie’, waarbij hij op een leeg spieraam een stilleven situeerde. Aanvankelijk betreft het hier een enkel voorwerp, maar in de loop der tijd worden dit later steeds complexere stapelingen.<ref>Galerie Lieve hemel, 21e jrg., no. 1, Koen Nieuwendijk, expositie 12 augustus - 24 september 1988</ref>▼

=====Verdere Ontwikkeling als kunstenaar=====▼

In 1990 schildert Møhlmann zijn eerste ‘bovenafje’. Dit is een stilleven dat loodrecht van boven is waargenomen, met het verdwijnpunt in het middelpunt van de aarde in plaats van aan de horizon. Deze werkwijze ontwikkelt hij naar aanleiding van Canto 86 ‘’Grondpatroon’’, waar het blikje op de grond ligt. Møhlmann komt tot de conclusie dat in de kunst wel het kikker en vogelperspectief bestaat, maar niet het gezichtspunt vanuit het zenit naar het nadir. Hij noemt dat ‘valkperspectief’ en de werkwijze ‘bidden boven het beeld’, dit vanwege het feit dat hij langdurig boven zijn onderwerp “zweeft”,. teneinde het vervolgens uit zijn hoofd op het schilderij vast te leggen.<ref>’’Blik op de werkelijkheid’’, Atelier 75, juli-augustus 1998, over een absoluut realist door Gerard van de Weerd</ref>▼

In 1993 schildert Møhlmann de laatste Canto, naar eigen zeggen ‘omdat er ook brood op de plank moet’; de serie bestaat dan uit 124 schilderijen. Omdat de serie één geheel is, is nooit één Canto verkocht.<ref>’’Rob verlangt zo naar zijn blikje’’, De Telegraaf, Weekeinde-bijlage, 22 maart 1997</ref><ref>’’Het Cantoproject 1982-1993’’, Van Soeren & Co-Amsterdam, 1997, met een inleiding van drs J. Jacobs</ref><ref>’’Canto Collectie,’’ Uitgave Museum Møhlmann-Appingedam, 2010, complete catalogus</ref> In de jaren tussen 1993 en 2013 vervaardigt Møhlmann vele stillevens, waarbij (in de voorwerpen) vooral het onaanzienlijke model staat en het verval. Ook probeert de schilder zijn stillevens zo natuurlijk mogelijk te laten ogen. ▼

Een andere serie in zijn werk (te dateren tussen 1998 en 2002) begint als Møhlmann een lijst ergens ‘schijnbaar willekeurig’ in zijn atelier plaatst en vervolgens schildert wat dan binnen de lijst te zien is. Deze serie krijgt de naam ‘Framed’.<ref>’’Zoektocht naar de werkelijkheid’’, Van Soeren & Co-Amsterdam, 2003, met een inleiding van D. Kraaijpoel en G. van de Riet</ref> Opvallend is dat in de jaren 2000-2013 veel dode beestjes (vogels, muizen, kikkers) in zijn werk opduiken, vaak ook weer van verschillende kanten weergegeven.▼

=====Afbouw kunstenaarschap=====▼

Na het overlijden van zijn vrouw en muze Laura in 2010 schildert Rob Møhlmann nauwelijks meer. Er ontstaan nog een handvol werken en enkele schilderijen die soms al 10 jaar ‘geblokkeerd’ staan maakt hij af. Het vrijwel laatste schilderij is ''Gebroken Blauw'', waarin hij in een stilleven met een gebroken blauwe schaal zijn eigen portret in een heel vroege tekening van Laura laat samenvallen. Hierna richt hij zich vooral op de verdere ontwikkeling van [[Museum Møhlmann]].▼

Rob Møhlmann werd in 2014 Damster van het Jaar en in 2017 benoemd tot [[Ridder in de Orde van Oranje Nassau]].▼

[[Museum Møhlmann]] ontving opeenvolgend in 2017 en 2018 de publieksprijs: de Gouden Museum Ontdekking Award.▼