Nederlandsche Kultuurkamer: verschil tussen versies

De Kultuurkamer gaf vanaf januari 1942 een eigen tijdschrift uit: ''[[De Schouw (tijdschrift)|De Schouw]]''.

 

Later in de oorlog moest elk orkest beschikken over een goedgekeurd repertoire om in het openbaar op te mogen treden. Het moest lid zijn van de Kultuurkamer en moest een zogenaamde 'stijlvergunning' hebben. Hiermee werd het bijvoorbeeld onmogelijk Amerikaanse muziek uit te voeren.

 

Veel [[schrijver]]s weigerden lid te worden van de Kultuurkamer en konden daarom tijdens de oorlog niet doorwerken, omdat zij hun werk niet mochten publiceren. Enkele voorbeelden:

* De schrijver [[Jan de Hartog]] weigerde lid te worden van de Kultuurkamer. Zijn boeken mochten daardoor niet meer herdrukt worden.

Na de oorlog werd via een onderzoekscommissie aan een aantal Nederlandse auteurs een publicatieverbod van enkele jaren opgelegd. In deze commissie, de [[Eereraad voor de Letterkunde]] genoemd, zaten schrijvers als [[Martinus Nijhoff]] en [[Ferdinand Bordewijk]].

 

Artiesten uit de amusementswereld probeerden zich over het algemeen niet aan aanmelding te onttrekken. Velen stonden zelfs positief tegenover de oprichting van de Kultuurkamer. Gedurende de [[1930-1939|jaren dertig]] was het aantal [[variété]]artiesten in Nederland namelijk fors toegenomen. Onder de nieuwelingen bevonden zich veel personen wier vakbekwaamheid door hun collega's in twijfel werd getrokken. De Kultuurkamer werd onder andere opgericht onder het mom dat ze dergelijke '[[beunhaas|beunhazerij]]' zou tegengaan.