Manfred van Sicilië: verschil tussen versies

 

==Levensloop==

Manfred was de buitenechtelijke zoon van [[keizer Frederik II]] van het [[Heilige Roomse Rijk]] en diens minnares [[Bianca Lancia]]. Al vanaf zijn geboorte werd hij door zijn vader als wettig beschouwd en hij kreeg per testament van zijn vader de titel prins van [[Vorstendom Tarente|Taranto]]. Door zijn vader werd Manfred ook benoemd tot plaatsvervanger in [[Italië]] van zijn halfbroer, [[Koning van Duitsland|Rooms-Duits koning]] [[Koenraad IV (rooms-koning)|Koenraad IV]]. Manfred, die aanvankelijk de achternaam van zijn moeder droeg, studeerde in [[Parijs]] en [[Bologna (stad)|Bologna]] en had net als zijn vader een grote liefde voor poëzie en wetenschap.

 

Als plaatsvervangend heerser in Italië was Manfred loyaal aan zijn familie en toonde hij dat hij het vertrouwen van zijn vader waard was. Na de dood van zijn vader in 1250 kwam het koninkrijk Sicilië in beroering, vooral omdat [[paus Innocentius IV]] rellen aanmoedigde. Manfred slaagde erin om verschillende opstandige steden te onderwerpen, buiten de stad [[Napels (stad)|Napels]]. Toen zijn halfbroer Koenraad IV in 1252 in Zuid-Italië arriveerde, moest Manfred echter erkennen dat zijn autoriteit naar Koenraad IV overging. In oktober 1253 slaagde Koenraad er uiteindelijk in om Napels te veroveren. Manfred werd door zijn halfbroer echter gewantrouwd en Koenraad IV nam hem al zijn leendommen af en verzwakte Manfreds autoriteit in Taranto.

 

In mei 1254 overleed Koenraad IV aan de gevolgen van [[malaria]]. Manfred weigerde daarop om Sicilië aan paus Innocentius IV te schenken en nam het regentschap van zijn minderjarige neef [[Konradijn]] op zich. De paus, die tot voogd van Konradijn was benoemd, was daar ontevreden mee en [[Excommunicatie|excommuniceerde]] Manfred in juli 1254.

 

 

Hiermee kon Manfred zijn autoriteit over het koninkrijk Sicilië herwinnen. Hetzelfde jaar steunde Manfred de [[Ghibellijnen|Ghibellijnse]] gemeenten van [[Toscane]] die aan de kant van het [[Heilige Roomse Rijk]] stonden, voornamelijk [[Siena (stad)|Siena]], waar hij een corps Duitse ridders vestigde die later gebruikt zouden worden om in september 1260 in de [[Slag bij Montaperti]] de stad [[Florence (stad)|Florence]] (die de paus steunde) te verslaan. Hiermee toonde Manfred zich een bondgenoot van de Ghibellijnse Liga.

In december 1254 overleed paus Innocentius IV, waarna [[paus Alexander IV]] aan de macht kwam. Zijn eerste daad was Manfred excommuniceren. In 1257 kon Manfred echter de pauselijke troepen verslaan en alle rebellie de kop indrukken, waarmee hij zijn macht in Zuid-Italië nog meer uitbreidde en waarna hij officieel werd aangeduid als plaatsvervanger van Konradijn.

 

In 1258 deden de geruchten de ronde dat zijn neef Konradijn was overleden, waarna Manfred zich op 10 augustus 1258 tot koning van Sicilië liet kronen in [[Palermo (stad)|Palermo]]. Kort daarna kreeg Manfred echter te horen dat het gerucht niet klopte, maar met de steun van het volk weigerde hij af te treden en maakte hij aan de gezanten van Konradijn duidelijk dat er een sterke plaatselijke leider nodig was. De paus, die vond dat Manfred een misdaad had begaan door een alliantie met de [[Islam|islamitische]] Saracenen te sluiten, weigerde echter de kroning te aanvaarden en verklaarde deze ongeldig. Manfred, die ondanks zijn excommunicatie geen vrees had voor de paus, probeerde daarop om meer macht te verkrijgen in Centraal- en Noord-Italië, waar de leider van de Ghibellijnen, [[Ezzelino da Romano]], overleden was. Hij slaagde erin om Toscane, [[Spoleto (stad)|Spoleto]], [[Marche (Italië)|Marche]], [[Romagna]] en [[Lombardije]] te bemachtigen, waar hij allemaal plaatsvervangers benoemde die deze gebieden moesten besturen.

 

Deze nieuwe ontwikkelingen stoorden [[paus Urbanus IV]], die in 1261 aan de macht was gekomen, en Manfred werd door de nieuwe paus geëxcommuniceerd. De paus besloot daarop om te proberen het [[koninkrijk Sicilië]] te verkopen aan [[Richard van Cornwall]] en diens zoon, maar dit mislukte. In 1263 slaagde Urbanus IV er wel in om het koninkrijk Sicilië te verkopen aan graaf [[Karel I van Napels|Karel van Anjou]], de broer van koning [[Lodewijk IX van Frankrijk]]. Toen Manfred hiervan hoorde, stuurde hij een manifest naar [[Rome (stad)|Rome]], waarin hij niet alleen zijn bestuur over Italië verdedigde, maar ook het [[Heilige Roomse Rijk]] opeiste.

 

Eind 1265 arriveerde Karel van Anjou met een leger van 30.000 man in Italië. Hij veroverde verschillende sterk Ghibellijnse gebieden van Manfred in Noord-Italië en werd in januari 1266 in Rome gekroond tot koning van Sicilië, waarbij de paus overigens afwezig was. Op 20 januari 1266 staken de troepen van Karel daarna de rivier Liri over om het koninkrijk Sicilië te veroveren. Na enkele kleine, onbelangrijke veldslagen, volgde er op 26 februari 1266 een belangrijke veldslag waarbij de troepen van Karel van Anjou en Manfred elkaar troffen. Dit was de [[Slag bij Benevento]], waarbij de troepen van Manfred verslagen werden. Manfred weigerde echter te vluchten, reed met zijn paard in het midden van zijn vijanden en werd daarbij gedood. Manfreds lichaam werd op het slagveld begraven, waarna er een hoge hoop stenen op hem werd geplaatst. Later werd met de toestemming van de paus zijn lichaam opgegraven, waarna Manfred aan de rivier [[Garigliano]] herbegraven werd.