|
== Constructie ==
[[Bestand:Charles de Gaulle aircraft carrier model.jpg |thumb|300px| Model van de Charles de Gaulle. Het model bevindt zich op het terrein van het CEA te Cadarache, waar de kernreactor van het schip is gebouwd. Het is aannemelijk te veronderstellen dat de in het model weergegeven vorm van de reactor berust op een artistieke impressie van de modelbouwer.]]De plannen voor het bouwen van de ''Charles de Gaulle'' stammen uit het midden van de [[1970-1979|jaren zeventig]]. In [[1986]] werd besloten het schip de ''Richelieu'' te noemen, naar de Franse staatsman [[Kardinaal de Richelieu|Armand Jean du Plessis, hertog van Richelieu]]. Een jaar later wijzigde [[Jacques Chirac]] de naam in ''Charles de Gaulle''. De constructie werd begonnen in april [[1989]], op de [[DCN]] werf te [[Brest (Frankrijk)|Brest]]. Het schip was gereed in mei [[1994]] en was met 35.500 ton het grootste oorlogsschip gebouwd in [[West-Europa]], sinds de Britse [[HMS Ark Royal (R09)|HMS ''Ark Royal'']] uit de [[1950-1959|jaren vijftig]].
Tijdens de eerste tests in januari 1999 werd duidelijk dat het dek verlengd moest worden, zodat ook de [[E-2 Hawkeye]]s konden landen. Het schip kreeg hierdoor een slechte naam onder de Franse bevolking.{{Bron?||2011|12|03}} Dit werd niet beter toen in nacht van 9 op 10 november 2000 onderweg naar [[Norfolk (Virginia)|Norfolk]] in de staat [[Virginia (staat)|Virginia]] in de [[Verenigde Staten]], de linkerschroef defect raakte. Het schip moest voor reparatie omkeren naar [[Toulon]]. Toen na onderzoek bleek dat ook de reserveschroeven dezelfde structurele fout hadden, werd besloten schroeven van de ''Foch'' en ''Clemenceau'' te gebruiken. Hierdoor werd de maximale snelheid van 27 [[knoop (snelheid)|knopen]] vertraagd naar 25 knopen. Op [[18 mei]] [[2001]] werd de ''Charles de Gaulle'' officieel in dienst gesteld. Sindsdien heeft het schip aan verschillende operaties meegedaan.
De Charles de Gaulle verving de Foch, een conventioneel aangedreven vliegdekschip, in 2001. Clemenceau en Foch werden voltooid in respectievelijk 1961 en 1963; het vereiste van vervanging werd midden jaren zeventig vastgesteld.
De bouw begon in april 1989 op de marinewerf van DCNS in Brest. De carrier werd gelanceerd in mei 1994 en was met 42.000 ton (vollast) [3] het grootste oorlogsschip dat in West-Europa werd gelanceerd sinds HMS Ark Royal in 1950. Ze zou in 1986 Richelieu worden genoemd door de Franse president, François Mitterrand, naar de beroemde Franse staatsman Armand-Jean du Plessis, kardinaal Richelieu. Op 18 mei 1987 werd de naam van het schip echter gewijzigd in Charles de Gaulle door de Gaullist en destijds premier Jacques Chirac.
De bouw liep snel achter op schema omdat het project geen geld meer kreeg, wat werd verergerd door de economische recessie in de vroege jaren negentig. De totale kosten voor het schip zouden € 3 miljard overtreffen. De werkzaamheden aan het schip werden vier keer volledig opgeschort: 1990, 1991, 1993 en 1995. Het schip werd op 18 mei 2001 in gebruik genomen, vijf jaar na de geplande deadline.
'''Spionage incident'''
In 1993 werd door The Guardian beweerd dat een groep ingenieurs die het schip tijdens haar bouw inspecteerden British Secret Intelligence Service (MI6) -functionarissen waren, waarvan werd aangenomen dat ze de methode voor het afschermen van de kernreactoren, naast andere technische details, hadden geleerd. [13] De krant publiceerde echter een ontkenning door zowel de Britse regering als de Direction de la surveillance du territoire (DST) (in het Engels: Directorate of Territorial Surveillance ) dat er een incident was geweest.
'''Trials en technische problemen'''
USS Enterprise, het eerste nucleair aangedreven vliegdekschip, en Charles de Gaulle, op dat moment de nieuwste nucleaire vliegdekschepen, beide stomen in de Middellandse Zee op 16 mei 2001.
Charles de Gaulle ging in 1999 voor het eerst naar zee voor testvaarten. Hierin werd de noodzaak vastgesteld om het dek te verlengen om de E-2C Hawkeye veilig te kunnen laten landen. Deze operatie leidde echter tot negatieve publiciteit, omdat dezelfde tests waren uitgevoerd op zowel Foch als Clemenceau toen de F - 8E (FN) Crusader jager weren geïntroduceerd. De 5 miljoen frank voor de uitbreiding was 0,025% van het totale budget voor het Charles de Gaulle- project. Op 28 februari 2000 veroorzaakte een kernreactorproef de verbranding van extra isolatie-elementen, waardoor een rookincident ontstond.
Het schip verliet Toulon voor haar veertiende en laatste proefvaart op 24 oktober 2000. In de nacht van 09-10 november, in de westelijke Atlantische Oceaan, terwijl het op weg was naar Norfolk , Virginia, brak de propeller en het schip moest terugkeren naar Toulon om een vervangend exemplaar laten plaatsen. De onderzoeken die volgden toonden vergelijkbare structurele fouten in de andere propeller en in de reservepropellers: bellen in de koper - aluminiumlegeringspropellers nabij het midden van de propellor. Hoewel niet werd aangenomen dat de leverancier, Atlantic Industrie , opzettelijk in gebreke was gebleven, werd toch de schuld gegeven aan de leverancier. Een paar uur nadat de Franse defensie minister opdracht gaf tot een onderzoek naar de kwaliteits management, verwoestte een brand het archief van de leverancier. Als tijdelijke oplossing werden de minder geavanceerde reservepropellers van de Clemenceau en Foch gebruikt, waarbij de maximumsnelheid werd beperkt tot 24 knopen (44 km/u) in plaats van de contractuele 27 knopen (50 km/u).
Op 5 maart 2001 ging Charles de Gaulle terug naar zee met twee oudere propellers en voer met 25,2 knopen (47 km / u) tijdens haar proeven. Tussen juli en oktober moesten ze opnieuw worden gemonteerd vanwege abnormale geluiden, dit piekte op 100 dB , in de buurt van de stuurboordschroef, die het achterste deel van het schip onbewoonbaar had gemaakt.
'''Actieve service'''
'''Inbouwen'''
Op 16 september 2001 meldde de Franse pers iets hogere dan acceptabele radioactiviteitsniveaus aan boord van Charles de Gaulle, vermoedelijk veroorzaakt door een defect isolatie-element. Later werd ontdekt dat de radioactiviteitsniveaus overeenkwamen met het ontwerp, maar dat de voorschriften met betrekking tot aanvaardbare radioactiviteitsniveaus waren veranderd. Terwijl de Verenigde Staten hun reactie aan het voorbereiden waren op de aanslagen van 11 september in de vorm van Operatie Enduring Freedom, klaagden Franse media over het gebrek aan inzetbare Franse militaire macht. Tegelijkertijd meldde de Defensiecommissie dat het onderhoud van de vloot ondermaats was. In deze context was Charles de Gaulle, die toen in reparatie was, opnieuw een onderwerp van kritiek, waarbij voormalig president Valéry Giscard d'Estaing het beschreef als een "halfvliegtuigschip" en vroeg om de lancering van het tweede vliegdekschip (PA2 genoemd) om een beschikbaarheidspercentage van 100% te garanderen.
'''Link 16'''
Op 11 oktober 2001 waren het fregat Cassard , vier AWACS- vliegtuigen en Charles de Gaulle betrokken bij een succesvolle proef van het beveiligde datanetwerk van Link 16 met hoge bandbreedte. Het netwerk maakt real-time monitoring van het luchtruim van Zuid-Engeland tot de Middellandse Zee mogelijk . De verzamelde gegevens werden ook in realtime doorgestuurd naar het fregat Jean Bart via het oudere MIL-STD-6011- systeem.
Een zeldzame gebeurtenis van een 5-landen multinationale vloot van de NAVO-landen, Nederland, Frankrijk, de Verenigde Staten, Italië en het Verenigd Koninkrijk, tijdens operatie Enduring Freedom in de Oman Zee
'''Afghanistan'''
Op 21 november 2001 besloot Frankrijk om Charles de Gaulle naar de Indische Oceaan te sturen ter ondersteuning van Operatie Enduring Freedom tegen de door Taliban gecontroleerd Afghanistan. Task Force 473, met 2.900 man onder commando van Contre-Amiral François Cluzel, voer op 1 december 2001. De task force bestond uit Charles de Gaulle, fregatten Lamotte- Picquet, Jean de Vienne en Jean Bar, de nucleaire aanval onderzeeër Rubis, de tanker Maas en de aviso Commandant Ducuing .
De air group bestond uit zestien Super Étendards , een E-2C Hawkeye, twee Rafale Ms en verschillende helikopters. De Super Étendards voerden op 19 december hun eerste missies boven Afghanistan uit en voerden verkennings- en bommissies uit over meer dan 3.000 kilometer. In totaal voerden ze 140 missies uit, gemiddeld 12 per dag. Ongeveer 770 sorties werden uitgevoerd vanaf de CdG.
Op 18 februari 2002 zag een Helios observatiesatelliet abnormale activiteiten in de buurt van Gardez. De volgende dag, nadat American Special Forces in de regio deze waarnemingen bevestigde, lanceerde Charles de Gaulle twee verkennings Super Étendards. Op 20 februari 2002 vielen Britse en Amerikaanse troepen de vallei binnen en begon operatie Anaconda begin maart 2002.
In maart 2002 voerden Super Étendards en zes op het land gebaseerde Mirage 2000 * -vliegtuigen luchtaanvallen uit tegen doelen die naar verluidt Al Qaida waren . Een paar doelen gesuggereerd door Amerikaanse troepen werden geweigerd uit angst burgers te raken. Desondanks werd de Franse betrokkenheid op 11 maart 2002 gecomplimenteerd door de Amerikaanse president George W. Bush , die zei dat "onze goede bondgenoot, Frankrijk, bijna een vierde van zijn marine heeft ingezet om Operation Enduring Freedom te ondersteunen". Op dit punt was de Franse air group verhoogd tot 16 Super Étendards, 6 Mirage 2000 D*, 5 Rafales en twee Hawkeye AWACS. Vanaf februari 2002 landden de vliegtuigen van Charles de Gaulle en USS John C. Stennis op elkaars dekken om de banden tussen de geallieerden te versterken.
'''Indisch-Pakistaanse crisis'''
Terwijl de Charles de Gaulle in juni 2002 in de Arabische Zee was, voerden gewapende Rafale- jagers gevechtsluchtpatrouilles uit met de Amerikaanse marine voor de kust van India en Pakistan, en markeerden een belangrijk punt in de operationele carrière van Rafale M en de integratie ervan met het vliegdekschip
'''Reddingsmissie'''
Op 9 oktober ontving de CrossMed (het regionale operationele centrum voor monitoring en redding in de Middellandse Zee) een noodoproep van de 8-meter Babolin, wiens romp lekte. Charles de Gaulle, tijdens manoeuvres in de regio, stuurde een helikopter die de driekoppige bemanning redde, ondanks de wind van 35 knopen (65 km/u), in een onrustige zee en met slecht zicht.
'''Doorlopende activiteiten'''
Charles de Gaulle nam deel aan verdere acties als onderdeel van Operatie Enduring Freedom in 2005. Ze keerde terug naar Zuidwest-Azië in mei 2006 en kort daarna steunde ze coalitie-inspanningen over Afghanistan. Het vliegdekschip neemt regelmatig deel aan de jaarlijkse bilaterale marine-oefeningen tussen de Indiase en Franse marine [23] genaamd ' Varuna ' . [24]
'''Eerste grote revisie'''
De eerste grote revisie van Charles de Gaulle begon in september 2007. Het hoogtepunt van deze refit van 15 maanden was het verange nva nde brandstofstaven van de kernreactoren, een noodzakelijke stap na zes jaar in dienst, waarbij Charles de Gaulle het equivalent van 12 keer rond de hele wereldvoer en bracht 900 dagen op zee door en voerde 19.000 katapultlanceringen uit. Er werden ook verschillende verbeteringen aangebracht, waaronder de installatie van nieuwe propellers. Hiermee kan Charles de Gaulle haar ontwerpsnelheid van 27 knopen (50 km / u) bereiken, ter vervanging van de vintage propellers die sinds 2001 als tussen oplossing werden gebruikt. Ook vliegtuigonderhoud en de wapenopslag werden verbeterd om het mogelijk te maken dat de nieuwe Rafale F3-jagers bewapend konden worden met ASMP nucleaire raketten en SCALP EG kruisraketten en de bandbreedte voor satellietcommunicatie werd vertienvoudigd. Deze refit verhoogde de waterverplaatsing tot 42500 ton en werd voltooid in december 2008. Na technische problemen in maart 2009 was de Charles de Gaulle wederomr terug in Toulon voor reparaties.
Op 14 oktober 2010 werd een cruise van vier maanden teruggebracht tot één dag, toen het schip een elektrische storing in zijn voortstuwingssysteem ondervond. ]
'''Vijfde overzeese inzet: Task Force 473 en Operation Agapanthus 2010'''
Een Franse marine-taakgroep, aangewezen als Task Force 473 , geleid door Charles de Gaulle vertrok op 30 oktober 2010 uit Toulon voor een vier maanden durende inzet, codenaam Operation Agapanthus 2010, naar de Middellandse Zee, de Rode Zee, de Indische Oceaan. en Perzische Golf. [27] [28] De taakgroep omvatte ook de fregatten Forbin en Tourville ; de nucleaire aanval onderzeeër Améthyste ; de aanvulling olieman Maas , 3000 matrozen en een begonnen Aviation Group (EAG) bestaande uit 12 Super- Étendard aanvalsvliegtuig, 10 Rafale multi-role gevechtsvliegtuigen en twee E-2C Hawkeye 2000 AEW vliegtuigen. [27] [29] [30] De commandant van de taakgroep, admiraal Jean-Louis Kerignard , definieerde de missie als volgt:
De strijdmacht zou de geallieerde mariniers helpen om piraterij voor de kust van Somalië te bestrijden en stralen te sturen om de NAVO in de lucht boven Afghanistan te ondersteunen. " [29]
Rafale nummer 9 op het cockpitdek van Charles de Gaulle
Eenmaal op het station, Task Force 473 toegetreden tot twee US Navy carrier strike groepen die actief zijn in de Perzische Golf ( afgebeeld ), de Carrier Strike Group Nine onder leiding van USS Abraham Lincoln en Carrier Strike Group Tien onder leiding van USS Harry S. Truman . [29] Op 28 november 2010 heeft het Franse ministerie van Defensie volgens een bericht van Associated Press aangekondigd dat een Franse straaljager Rafale is neergestort in de buurt van Charles de Gaulle , die op 100 mijl voor de kust van Pakistan in de Arabische regio opereerde Zee ter ondersteuning van coalitietroepen in Afghanistan. De piloot parachuteerde in veiligheid en werd opgepikt door een helikopter, en de oorzaak van de crash werd onderzocht. [31] In december 2010, tijdens de uitzending naar de Perzische Golf , de Britse Type 22 fregat Cumberland en de Verenigde Staten torpedobootjager USS Halsey geroteerd van de maritieme veiligheid patrouille te begeleiden Charles de Gaulle ter ondersteuning van de coalitie militaire operaties in Afghanistan . Dit was een voorbeeld van interoperabiliteit volgens het onlangs geratificeerde Anglo-Franse verdrag voor samenwerking op defensiegebied . [32]
Tussen 7 en 14 januari 2011 heeft Task Force 473 deelgenomen aan bilaterale marine-oefeningen, code genaamd Varuna 10 , met de Indiase marine . Indiase marine-eenheden die deelnemen aan Varuna 10 omvatten het vliegdekschip Viraat , de fregatten Godavari en Ganga ; en de diesel-elektrische onderzeeër Shalki . Varuna 10 was een tweefasige marine-oefening, waarbij de havenfase plaatsvond tussen 7 en 11 januari en de zeefase tussen 11 en 14 januari in de Arabische Zee . [30] [33] Task Force 473 bracht tussen 7-14 januari 2011 een havenbezoek aan Goa . [34] De vervoerder Charles de Gaulle en het fregat Forbin brachten ook een goodwillbezoek aan Khor Fakkan , Verenigde Arabische Emiraten, op 30 januari 2011, aanmeren bij de containerterminalfaciliteiten. [35]
Operatie Agapanthus 2010 werd afgesloten op 21 februari 2011. Task Force 473 voltooide meer dan 1.000 vlieguren gevlogen vanuit Charles de Gaulle ter ondersteuning van de NAVO's International Security Assistance Force (ISAF) ingezet in Afghanistan. Task Force 473 nam ook deel aan bilaterale oefeningen met strijdkrachten van India , Saoedi-Arabië en de Verenigde Arabische Emiraten om de interoperabiliteit van Franse strijdkrachten te testen en expertise te delen met de regionale partners. [28]
'''Mediterrane operaties in 2011'''
Meer informatie: Operatie Harmattan en militaire interventie van 2011 in Libië
Op 20 maart 2011 werd Charles de Gaulle ingezet in de Middellandse Zee om resolutie 1973 van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties af te dwingen, waarin werd opgeroepen tot een vliegverbod boven Libië . [36] Begeleidend Charles de Gaulle waren de fregatten Dupleix en Aconit en de vlootaanvultanker Maas . [37]
Tijdens Unified Protector had de luchtvloot 1.350 vluchten gevlogen tijdens de interventie in Libië. Charles de Gaulle werd vervolgens op 10 augustus teruggetrokken voor onderhoud in Toulon.
<br>
Na deze inzet onderging Charles de Gaulle onderhoud en onderhoud tijdens een op zee lopende periode in december 2011.
<br>
'''2012 FANAL oefeningen'''
<br>
Op 2 februari 2012 was Charles de Gaulle onderweg voor drie dagen van proefvaarten. Vanaf 5 februari 2012 begonnen de kwalificaties van luchtvaartmaatschappijen voor de piloten van zijn luchtgroep. Dit omvatte de overgang van piloten die Super Étendard Modernisé (SEM) stakingsvechters vliegen naar de nieuwe Rafale M-jagers.
Op 16 maart 2012 vertrok Charles de Gaulle voor een inzet van een maand naar de Middellandse Zee. De task force van Charles de Gaulle stond onder het algemene bevel van admiraal Philippe Coindreau en bestond uit de fregatten Chevalier Paul , Dupleix , Montcalm en EV Jacoubet ; de aanvultankwagen Maas ; en de nucleair aangedreven onderzeeër Émeraude . [40] [41] De ingescheepte luchtgroep van Charles de Gaulle bestond uit 7 Rafale- jagers, 7 Super Étendards Modernisés (SEM) aanvalsjagers en 2 E - 2C Hawkeye airborne early warning (AEW) vliegtuigen. [40] Het hoogtepunt van de inzet voor de taakgroep waren 2012 FANAL-oefeningen die op 5 april 2012 begonnen en die ook landgebonden Atlantique 2 maritieme patrouillevliegtuigen omvatten. FANAL 2012 werd afgesloten op 12 april en dit was de eerste grote oefening met de nieuwe Caïman- helikopter van de Franse marine .
'''Integratie in de toekomstige marine'''
De Franse marine wilde een marinep met twee vliegdekschepen zijn, vooral om ervoor te zorgen dat ten minste één schip te allen tijde operationeel is, zelfs wanneer het andere in reparatie is. Dit schema vereist dat een ander vliegdekschip wordt gebouwd; echter, Charles de Gaulle is het enige vliegdekschip momenteel dienst.
Kostenoverwegingen hebben standaardisatie van apparatuur noodzakelijk gemaakt. In deze context is er een mogelijkheid van samenwerking met Groot-Brittannië voor toekomstige vliegdekschepen. Thales UK (met BMT) maakte het ontwerp voor het vliegdekschip Queen- class , [43] geschikt voor de bouw voor Frankrijk als het Franse vliegdekschip PA2 . Beide landen hebben stappen ondernomen om een dergelijk scenario mogelijk te maken: de nieuwe luchtvaartmaatschappij moest conventioneel worden aangedreven om aan de eisen van de Royal Navy te voldoen . Frankrijk gaf de voorkeur aan nucleaire voortstuwing en er werd een onderzoek uitgevoerd om te zien of het goedkoper is dan gasturbines. Met ingang van het Franse witboek over defensie van 2013 is het plan voor een tweede luchtvaartmaatschappij echter geannuleerd.
'''Operaties tegen Islamitische Staat'''
In januari 2015 werd Charles de Gaulle voorbereid op oefeningen in de Indische Oceaan. Eind februari trokken de vervoerder en zijn gevechtsgroep de Perzische Golf binnen om deel te nemen aan Opération Chammal tegen militanten van de Islamitische Staat in Irak. Frankrijk was het eerste land dat lid werd van de door de Amerikanen geleide interventie en heeft 15 jagers, een patrouillevliegtuig en tankvliegtuigen op basis van land in buurlanden . De toevoeging van Charles de Gaulle zorgde voor nog eens 30 vliegtuigen bij de inzet van Frankrijk voor operaties. [48] [49] De carrier-gevechtsgroep arriveerde op 15 februari 2015 in de Perzische Golf en begon op 22 februari luchtaanvallen te lanceren; dit gebeurde zeven weken na de Charlie Hebdo- aanvallen , toen Frankrijk beloofde meer te reageren op jihadistisch terrorisme. Varend voor de noordkust van Bahrein , konden de 12 Rafale- en 9 Super Étendard- jagers van de koerier doelen bereiken in de helft van de tijd die nodig was voor Franse jagers in de Verenigde Arabische Emiraten . Charles de Gaulle verliet eind april 2015 de Perzische Golf na het lanceren van stakings- en bewakingsmissies tegen IS-doelen om deel te nemen aan oefeningen met het Indiase leger; de koerier lanceerde 10-15 sorties per dag tijdens zijn twee maanden durende inzet. [51]
Op 5 november 2015 kondigde Frankrijk aan dat Charles de Gaulle zou terugkeren naar het gebied om operaties uit te voeren [52] en het schip vertrok op 18 november van zijn basis in Toulon, Zuid-Frankrijk. [53] Hoewel oorspronkelijk gepland om te herschikken naar de Perzische Golf, werd de vervoerder en zijn stakingsgroep omgeleid naar de oostelijke Middellandse Zee voor de Syrische kustlijn, veel dichter bij doelen binnen Syrië. Bronnen beweren dat Charles de Gaulle een grotere dan normale luchtvleugel heeft van 26 jagers bestaande uit 18 Rafales en 8 Super Étendards ; de luchtvaartmaatschappij heeft ongeveer 31-34 vliegtuigen in totaal (de officiële limiet is 40 vliegtuigen, 35 Rafales + 2 Hawkeyes + 3 helikopters) [54] De luchtvaartmaatschappij begon zijn activiteiten op 23 november 2015, 10 dagen na de ISIL-terroristische aanslagen in Parijs. Op 7 december 2015 nam achter-admiraal René-Jean Crignola van de Franse maritieme strijdmacht, aan boord van Charles de Gaulle, het bevel over de Task Force 50 van de US Naval Forces Central Command, leidende operaties voor de aanval op de marine. Hij was de eerste niet-Amerikaan die dat deed.
In juni 2016 heeft de marine van de Verenigde Staten de bemanning van de Charles de Gaulle een verdienstelijke eenheidscommissie toegekend voor zijn prestaties.
Eind september 2016 werd de Charles de Gaulle vanuit Toulon aan de Syrische kust ingezet voor de Slag om Mosul . Het squadron van 24 Rafale M- vliegtuigen ondersteunde de internationale coalitie tegen ISIL door luchtaanvallen en verkenningsmissies.
'''Midlife-upgrade'''
Het vliegdekschip onderging een midlife-upgrade van 18 maanden en refit vanaf februari 2017, opnieuw in dienst in september 2018.
'''Missie Clemenceau'''
Het vliegdekschip leidt de carrier strike groep Task Force 473 op een operatie van 5 maanden die begint in maart 2019, door de Middellandse Zee en de Indische Oceaan. Aangekomen in Singapore op 28 mei, zal het vliegdekschip deelnemen aan een bilaterale oefening met de strijdkrachten van Singapore.
'''Toekomstige vervanging'''
Na de voltooiing van de midlife-upgrade heeft de Franse strijdkrachtenminister in oktober 2018 een onderzoek van 18 maanden aangekondigd om de vereisten voor een toekomstige luchtvaartmaatschappij te bepalen. De groottevereisten, voortstuwingsopties - zowel conventionele als nucleaire - en vliegtuiglanceermogelijkheden zullen worden beoordeeld voordat een beslissing wordt genomen in 2020. [64]
{{Commonscat|Charles de Gaulle (R91)}}
| 