Hypatia: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
→School: inner circle |
'Brieven' overgeheveld naar 'Bron Synesius' |
||
Regel 10:
Betrouwbaarder is mogelijk de informatie die haar tijdgenoot [[Socrates Scholasticus]] biedt in zijn ''Kerkgeschiedenis (Historia ecclesiastica, VII 15)''. Rond het midden van de zesde eeuw werd Scholasticus' verhaal door [[Cassiodorus]] opgenomen in de latijnse ''Historia Tripartita''. Rond dezelfde tijd vermeldde [[Johannes Malalas]] uit Antiochië en Constantinopel de moord op Hypatia. Zijn tekst werd slechts bewaard in een '[[epitoom]]'. De 6e-eeuwse historicus [[Hesychius van Miletus]] volgde deze traditie in zijn ''Onomatologus'' over de belangrijkste Griekse denkers.
De derde belangrijke bron zijn brieven van de bisschop [[Synesius van Cyrene]], die haar leerling was en haar ook later nog graag raadpleegde. Van na zijn studietijd (390-395) zijn 156 brieven bewaard, uit de periode 395 tot aan zijn dood in 413. Daarvan zijn er zeven aan Hypatia geadresseerd en vele anderen aan medeleden van de hechte kring, die zij om zich heen verzamelde.
Dan is daar het ''Leven van Isidore'' (samengesteld tussen 517 en 526) van de filosoof [[Damascius]], waarin de schrijver Hypatia beschrijft om haar met zijn leermeester Isidore (die hij beter vindt) te vergelijken. De originele tekst is verloren gegaan en minder dan vijftig procent is in verspreide fragmenten bewaard in de ''Bibliotheke'' van de constantinopolitaanse patriarch [[Photius]] en het Griekse lexicon Suda. Naast Socrates Scholasticus schreef zijn tijdgenoot, de niet-niceense historicus [[Philostorgius]], een hoofdstuk over Hypatia , wat enkel werd bewaard in een epitoom, waarschijnlijk geschreven door een niceense bisschop in het 9e-eeuwse Constantinopel.
Regel 45:
Hypatia combineerde de gestrengheid van de Alexandrijnse wiskunde met de verfijning van het plotinische en porfirische neoplatonisme en wist de balans ten gunste van de filosofie te verleggen in het meest vooraanstaande centrum van wiskunde en wetenschappelijk onderzoek van het Middellandse Zeegebied. Ze was zowel de laatste wiskundige in de traditie van Pappus als de eerste neoplatonist, die door het Alexandrijnse, intellectuele establishment werd geaccepteerd. Door de nadruk op contemplatie van het goddelijke, was de school gewild onder christenen, zoals haar leerling [[Synesius]] getuigd. Christenen waardeerden het iamblichaanse neoplatonisme niet, wegens de theürgische, heidense praktijken die er werden toegepast om dichterbij het goddelijke te komen.
Filosofen maakten onderscheid tussen studenten, die kwamen luisteren, ''akrotai'' en studenten, die '[[Discipel|discipelen]]' werden, ''zēlotai'' en gezellen in filosofie. De eerste groep kreeg een basistraining en de tweede leerde het meest vooruitstrevende lesmateriaal, dat de leiding kon bieden. Zo was er bij Ammonius Saccas een '[[inner circle]]', waar Plotinus lid van was. Leden van de inner circle namen een eed af om de leringen van hun onderwijzer nooit met buitenstaanders te delen. De vrees bestond dat onwetende mensen geschaad zouden worden als ze de 'leer van hoog niveau' op hun eigen leven zouden toepassen. Haar student Synesius suggereert dat ook Hypatia een inner circle had, waartoe beperkt toegang was. Hij studeerde onder haar van ongeveer 390 tot kort voor 395 en hij behoorde zeker tot de kring van toegewijden die de verst ontwikkelde training kreeg, die Hypatia te bieden had.
===Leer===
| |||