Johan VI van Portugal: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
kGeen bewerkingssamenvatting |
|||
Regel 26:
In 1799 kreeg Johan de teugels van de Portugese overheid in handen als prins-regent in de naam van zijn moeder, koningin-weduwe Maria I, die leed aan krankzinnigheid (misschien te wijten aan [[porfyrie]]). Hij behield deze positie tot aan de dood van zijn moeder op 20 maart 1816.
Johan kreeg een katholieke opvoeding en was van nature een erg zwak persoon en had een zwak karakter. Hij werd te ziek bevonden voor de verantwoordelijkheid en ondernemingsgeest die het koningschap inhielden. Zijn echtgenote, infante [[Charlotte Joachime van Spanje]], domineerde hem volledig. Charlotte Joachime was de oudste dochter van koning [[Karel IV van Spanje]] en [[Maria Louisa van Bourbon-Parma (1751-1819)|Maria Louisa van Bourbon-Parma]]. In 1807 vielen de [[Frankrijk|Franse]] troepen van keizer [[Napoleon Bonaparte|Napoleon I Bonaparte]] Portugal binnen. Op aandringen van [[Verenigd Koninkrijk|Groot-Brittannië]], vluchtte de gehele Portugese koninklijke familie naar [[Brazilië]], begeleid door een escorte van Britse schepen. Johan creëerde een koninklijk hof in ballingschap te [[Rio de Janeiro (stad)|Rio de Janeiro]]. In 1808 richtte hij de [[Jardim Botânico do Rio de Janeiro]] op.
In 1816 werd Johan erkend als koning van Portugal na de dood van zijn moeder, koningin Maria I op 20 maart 1816, maar hij bleef wonen in Rio de Janeiro te Brazilië. Koning Johan VI had Brazilië verheven tot een koninkrijk op 16 december 1815. Johan werd aldus koning van het [[Verenigd Koninkrijk van Portugal, Brazilië en de Algarve]]. De daaropvolgende verspreiding van ontevredenheid in Portugal heeft geleid tot een vreedzame revolutie op 24 augustus 1820 en de afkondiging van een constitutionele regering. Johan zwoer toen trouw dat hij zou terugkeren naar Portugal. Hij kwam terug naar Portugal in 1821 om een opstand te onderdrukken die door zijn jongere zoon, [[Michaël I van Portugal|Michaël]], werd geleid en die hij uiteindelijk tot ballingschap dwong in 1824.
| |||