|
Van de mondelinge overlevering van de druïden (heilige liederen, gebeden, [[magie|magische]] spreuken en bezweringen) heeft niets overleefd, zelfs niet in vertaling, en er bestaat geen enkele [[legende (volksverhaal)|legende]] die als puur druïdisch gezien kan worden, zonder Romeinse en/of christelijke interpretatie. Onze belangrijkste bron van informatie over de druïden is Julius Caesar.
=== Huis van Viviane ===
Het [[huis van Viviane]] is een [[hunebed]], dat in de omgeving van [[Rennes]] staat. Het zou het [[Huis (woning)|huis]] van de [[fee]] Viviane, van de [[Vrouwe van het Meer]] uit de [[Koning Arthur|Arthursage]] zijn. Het bouwwerk stond in vroeger tijden bekend als tombe van de druïde.
=== Romeinse bronnen ===
[[Publius Cornelius Tacitus|Tacitus]] geeft een beschrijving van de Romeinse aanval op het eiland Mona ([[Anglesey]] of ''Ynys Môn'' in het Welsh) onder leiding van [[Gaius Suetonius Paulinus|Suetonius Paulinus]]. Tacitus beschouwt de legioensoldaten als stijf van angst toen ze bij hun landing de verzamelde druïden zagen, die met ten hemel geheven handen afgrijselijke bezweringen over de hoofden van de invallers afriepen. Spoedig haalde hun moed het op hun vrees en kwamen zij ook nadien dergelijke scènes te boven, aldus de Romeinse geschiedschrijvers. De Britten werden tot de strijd gedwongen, maar de heilige bomen van Mona werden voor alle zekerheid neergehaald.
=Heden zijn er verschillende bedriegelijke zogenaamde druiden organsiaties aan het werk meestal is hun instructie en hun scholen gestoeld op "the book of kells" jammer genoeg is dit geschreven +- 800 nc en dus wel degelijk 900 jaar na dat er nog overdrachten bij de kelten waren (orale traditie) the book of kells dient dus zeer invraag gesteld te worden gezien die gestoeld is op een soort bijbelse verhalen, dit boek werd ook geschreven door monniken dus elk voor zichzelf denkend opzoekingswerk stelt dit in vraag en gaat hier zeker geen school op stoelen om te kunnen claimen nieuwe druiden op te leiden.
==== Laat-Romeins ====
Na de 1e eeuw verdwenen de druïden van het Europese continent en werd enkel nog bij schaarse gelegenheden naar hen gerefereerd. Zo spreekt [[Decimus Magnus Ausonius|Ausonius]] over de [[Retorica|spreker]] Attius Patera als van een druïdisch ras afkomstig.<ref>Hagith Sivan voor het tijdschrift Rheinisches Museum für Philologie. [http://www.jstor.org/discover/10.2307/41233923?uid=3738736&uid=2129&uid=2&uid=70&uid=4&sid=21103560333283 Numerian the intellectual: A dynastic survivor in fourth century Gaul], 1993. vol 136, pp 360-361</ref>
=== Britse en Ierse bronnen ===
In Ierland en Wales werden de Druïden in de Oudierse cycli vermeld. De oudste hiervan, de [[Ulstercyclus]], werd in de late 11de eeuw door Ierse monniken opgeschreven, maar de verhalen erin bestonden al sinds ten minste de vroege 5de eeuw en zijn waarschijnlijk nog ouder. Ze werden ook in oude wetboeken en hymnes uit de 7de eeuw vermeld, maar tegen die tijd werden de druïdes door het oprukkende christendom gezien als niet meer dan magiërs en toverdokters.
== Geassocieerd met druïden ==
In Groot-Brittannië en Ierland is er een aantal plaatsen die geassocieerd worden met druïden:
* Het eiland [[Anglesey]] (''Ynys Môn'')
* The Isle of [[Man (eiland)|Man]]
* Het eiland [[Arran]] (''Arainn'')
* Wistman's Wood on [[Nationaal park Dartmoor|Dartmoor]], in [[Devon (hoofdbetekenis)|Devon]]
* Newland's Corner in [[Surrey (graafschap)|Surrey]]
* [[Iona (eiland)|Iona]]
* [[Tara (Ierland)|Tara]] (''Teamhair'')
[[Stonehenge]] is vanaf de middeleeuwen door allerlei mensen met druïden geassocieerd in een poging om allerlei verhalen en mysteries daarmee te kunnen verklaren. Het monument was al in onbruik geraakt voor er druïden naar Groot-Brittannië kwamen en er is geen bewijs dat de plek ooit door druïden is gebruikt. Desondanks is het een belangrijke plek geworden voor groepen die zichzelf als druïden zien.
== Voorkomen in de christelijke literatuur ==
Wanneer omstreeks de 4e eeuw de ordinantie van christelijke bisschoppen voldoende was doorgedrongen in de gebieden die onder de invloed stonden van de druïden, werd het voor een bisschop ook noodzakelijk om vergelijkbare krachten te gaan demonstreren. [[Sulpicius Severus]] vertelt in het ''Leven van [[Martinus van Tours]]'' hoe Martinus getuige is van de begrafenis van een boer. Het lijk is gewonden in een wit laken, dat Martinus verkeerd voor een druïdische vorm van een offerritueel aanziet, “aangezien het gebruikelijk was voor deze ruwe Galliërs om in hun schandelijke waanzin in [[ommegang]] de beeltenis van [[demon]]en mee te dragen, gehuld in een wit gewaad.” Martinus houdt daarom de [[processie]] staande, het kruis hoog in de lucht gestoken. “Daarop kon worden gezien dat de onwaardige creaturen stokstijf stonden. Vervolgens, terwijl zij poogden, met al hun vermogen, om verder te gaan, maar niet in staat waren nog één stap vooruit te zetten, begonnen zij te kronkelen op lachwekkende wijze, totdat zij, niet vermogend het gewicht langer te dragen, het dode lichaam op de grond neerzetten”. Wanneer Martinus dan zijn fout inziet, heft hij zijn hand opnieuw om hen verder te laten gaan. “Zodoende,” stelt de [[Hagiografie|hagiograaf]], “gebood hij hen zowel te staan op zijn bevel, als hen te laten gaan wanneer het hem beliefde.”<ref>Deze passage werd deels overgenomen uit de [[Encyclopædia Britannica]] 1911 en de [[Catholic Encyclopedia]] 1908.</ref>
{{Appendix||2=
; literatuur
* {{en}} S Piggott. The Druids, 1975.
* {{en}} MJ Aldhouse-Green. Exploring the World of the Druids, 1979.
* {{en}} AP Fitzpatrick. Who were the Druids?, 1997.
* {{en}} B Cunliffe. Druids: A Very Short Introduction, 2010.
; voetnoten
{{References}}
}}
{{wikt}}
{{DEFAULTSORT:Druide}}
[[Categorie:Gallische oudheid]]
[[Categorie:Ierse mythologie]]
[[Categorie:Keltische mythologie]]
[[Categorie:Persoon (esotericus of onderzoeker)]]
[[Categorie:Religieuze titulatuur]]
| 