Belgische Grondwet: verschil tussen versies

Niettemin is de Grondwet ondergeschikt aan het volledige [[Recht van de Europese Unie|EU-recht]]. Deze zienswijze wordt gehuldigd door het Europese [[Hof van Justitie van de Europese Unie|Hof van Justitie]],<ref>De princiepsuitspraken zijn de arresten [[Van Gend en Loos-arrest|Van Gend en Loos]] (1963) en [[arrest Costa/ENEL|Costa/ENEL]] (1964): HvJ EG 5 februari 1963, nr. C-26/62, ECLI:EU:C:1963:1, ''Jur.'' 1963, 3; HvJ EG 15 juli 1964, nr. C-6/64, ECLI:EU:C:1964:66, ''Jur.'' 1964, 1203.</ref> dat daarin – vrij uniek binnen Europa – gevolgd lijkt te worden door de Belgische rechters. In het arrest-Orfinger (1996) liet de Raad van State het Europese verbod op discriminatie naar nationaliteit vóórgaan op de grondwettelijke regel dat ambtenaren Belg moeten zijn.<ref>RvS 5 november 1996, nr. 62.922 (Orfinger).</ref> Weliswaar hing de Raad zijn redenering nog op aan artikel 34 van de Grondwet, dat de constitutionele grondslag vormt voor het toevertrouwen van de interpretatie van [[Verdragen van de Europese Unie|Europese verdragen]] aan het Hof van Justitie.<ref>{{aut|Dries Van Eeckhoutte}}, "De relatie Grondwet-Europees recht. De positie van de Raad van State" in ''Chroniques de Droit Public'', 2000, pp. 281-300.</ref> Deze rechtspraak ligt in de lijn van het [[Monisme en dualisme in internationaal recht|monisme]] met primauteit van het internationaal recht, een jurisprudentieel leerstuk dat in België is ingevoerd door het Hof van Cassatie door het [[Smeerkaasarrest]] van 1971). Deze uitspraak maakt het Belgische recht ondergeschikt aan het [[internationaal recht]] met [[rechtstreekse werking]].<ref name="Smeerkaasarrest" /> Volgens het Smeerkaasarrest is elke rechter verplicht de toepassing van een wet of een decreet te weigeren wanneer deze wet of dit decreet in strijd is met een verdrag met rechtstreekse werking. Het Hof van Cassatie heeft nog niet expliciet gesteld dat dit ook geldt voor grondwettelijk recht.