Geostationaire baan: verschil tussen versies

Men kan vrij gemakkelijk berekenen (zie [[Middelpuntzoekende kracht]] en [[Zwaartekracht]]) op welke hoogte een satelliet moet hangen, om precies even snel als de aarde te draaien en bijgevolg t.o.v. de aarde niet te bewegen. Alle satellieten op die hoogte, namelijk 35  786  km boven zeeniveau (in een baan op de evenaar) worden geostationaire satellieten genoemd. Dit is zeer handig voor bijvoorbeeld weer- en telecommunicatiesatellieten. Indien deze niet geostationair waren, zouden wij permanent de stand van -schotelantennes moeten wijzigen en regelmatig naar een andere satelliet overschakelen. Dit verklaart ook waarom in het noordelijk halfrond schotelantennes altijd naar het zuiden gericht zijn. Geostationaire satellieten kunnen immers enkel boven de evenaar in de gewenste baan blijven.

Een satelliet kan alleen geostationair zijn op een hoogte van ruim 42  000  km boven het middelpunt van de aarde en bijna 36  000  km boven het aardoppervlak. Dat geeft vertraging bij telecommunicatie via een satelliet.

Bevinden zender en ontvanger zich op korte afstand, zoals meestal bij een radio- of televisieprogramma, dan is de weglengte (op en neer naar de satelliet) 72  000  km, wat een vertraging geeft van 240  [[Milliseconde|ms]]: 120  ms heen en 120  ms terug. Dat is zelden merkbaar, tenzij je een satellietontvanger en een aardse ontvanger naast elkaar op hetzelfde programma afstemt.

Bij communicatie met de andere kant van de wereld is de afstand (op en neer naar de satelliet) ongeveer 85  000  km. Bij een telefoongesprek moet dat verdubbeld worden omdat de communicatie in twee richtingen gaat. Het duurt dan 560  ms voor je antwoord krijgt van de gesprekspartner, wat zeer merkbaar is. Loopt een gesprek via twee satellieten, dan loopt de vertraging op tot meer dan een seconde. Bij een gesprek via een onderzeese telefoonkabel is de afstand veel korter en is er nauwelijks merkbare vertraging.