Florimond Fonteyne: verschil tussen versies

In 1878 trad hij in het seminarie en op 26 augustus 1883 werd hij tot priester gewijd. Enkele benoemingen volgden elkaar snel op: leraar aan het Sint-Lodewijkscollege in [[Brugge]] - hulppriester in [[Roeselare]] en in [[Aartrijke]] - vanaf 1890 onderpastoor in [[Tielt]]. HijFonteyne betoonde belangstelling voor priester [[Adolf Daens]] en nodigde hem begin 1895 uit om te spreken voor de Tieltse 'Christene Volksbond' die hij had gesticht.

In april 1895 werd hij tot onderpastoor benoemd op de Sint-Annaparochie in [[Brugge]], waar hij de medestichter van de 'Gilde der ambachten', de sociaalvoelende maar gezagsgetrouwe Alfons Merveillie als pastoor had. In de arbeiderswijken van deze parochie kon Fonteyne zich als vriend dervan de armen profileren en in zijn 'congregatie van jongelingen' vond hij degenen die de eerste kern van zijn christen-democratische partij zouden vormen.

Begin 1897 werd hij wegens zijn engagement in de [[Vlaamse Beweging]] naar de kleine landelijke parochie [[Zarren]] gestuurd.

Fonteyne nam er geen vrede mee dat hij naar een verafgelegen dorp werd 'verbannen' en besliste politiek actief te worden. Hij verliet zijn ambt en verhuisde naar [[Antwerpen (stad)|Antwerpen]], waar hij in 1900 voor de [[Christene Volkspartij]] aan de verkiezingen deelnam. Het mager resultaat was ontgoochelend voor de christen-democraten. Fonteyne bouwde echter een reputatie op die zich verder dan Antwerpen uitstrekte. In 1901 werd hij uitgenodigd op een congres van gelijkgezinde christen-democraten in [[Rotterdam]].

Begin 1905 kwam, op verzoek van [[Charles Woeste]] een veroordeling van de Belgische christen-democraten vanuit het Vaticaan. Daens en Fonteyne reageerden hierop woedend. Fonteyne deed het in het blad dat hij had gesticht onder de naam ''De Nieuwe Tijd, maandblad van priester Fonteyne''. In 1907 behaalde de Christene Vokspartij in Antwerpen nog slechts 1169 stemmen. Een andere tegenslag was dat priester Daens zich verzoende met de kerkelijke hiërarchie. Fonteyne kwam in ernstige meningsverschillen met de nieuwe voorman [[Hector PlanquaertPlancquaert]].

In 1910 trok Fonteyne de kamerlijstKamerlijst voor zijn partij in [[Brussel (stad)|Brussel]] en vestigde zich in de hoofdstad. De lijst behaalde 5510 stemmen, hetzij 1,50 procent van de kiezers.

Voor de wetgevende verkiezingen van 2 juni 1912, gingen de christen-democraten een kartel aan met de liberalen. Fonteyne kwam als tweede op de gezamenlijke lijst voor. Als opponent kreeg hij de populaire [[Albéric Ruzette]], die de derde plaats, (deeen strijdplaats), innam op de lijst van de katholieke partij. Hij had hiervoor ontslag genomen als gouverneur van West-Vlaanderen.

Tijdens de hevige verkiezingsstrijd trok Fonteyne naar alle gemeenten van het arrondissement om er het woord te voeren. Hij kwam onder meer op voor algemeen stemrecht. Dankzij zijn voorkeurstemmen werd hij, van op de tweede plaats, verkozen tot volksvertegenwoordigerlid van de [[Kamer van Volksvertegenwoordigers]] voor het arrondissement Brugge. Hij zou het blijven tot aan de vernieuwing van de wetgevende kamers na de Eerste wereldoorlog, op 16 november 1919.

Na de oorlog nam hij opnieuw aan de parlementaire werkzaamheden deel. Hij bleef de sociale thema's ondersteunen, maar was geëvolueerd tot aanhanger van de patriottistische geest die toen heerste. Hij hield voortaan zijn tussenkomsten in het Frans. De parlementaire vragen die hij stelde hadden vooral betrekking op de heropbouw van Zeebrugge en van de kuststreek. Ook stemde hij tegen de vernederlandsing van de [[Rijksuniversiteit Gent]], maar hij was wel voorstander van een Nederlandstalige universiteit in [[Antwerpen (stad)|Antwerpen]].<ref>[http://theater.ua.ac.be/nevb/html/Fonteyne,%20Florimond-Alphonse.html Biografie Florimond Fonteyne] in de [[Nieuwe Encyclopedie van de Vlaamse Beweging]].</ref>

Bij de wetgevende verkiezingen op 16 november 1919 voerde hij opnieuw de lijst aan voor zijn partij en behaalde 4134 stemmen, wat een halvering betekende in vergelijking met het resultaat van 1912. De aantrekkingskracht van het Daensismedaensisme was voorbij. Fonteyne miste vooral de steun van Bernard Minnebo, die op 9 augustus 1919 was overleden. De christen-democratische partij stierf een stille dood en wie nog actief was sloot aan bij de werkliedenpartij.