Belgische Revolutie: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
kGeen bewerkingssamenvatting Label: bewerking met nieuwe wikitekstmodus |
|||
Regel 149:
Vanaf november consolideerden de militaire posities zich en waren er pogingen om tot een wapenstilstand te komen. De prille regering riep al snel de vrijheden van het Belgische volk uit, waaronder vrijheid van onderwijs, vereniging, pers en godsdienst. Op 3 november waren er in het Zuiden al overal verkiezingen voor een [[Nationaal Congres (België)|Nationaal Congres]]. Deze verkiezingen waren in tegenstelling tot daarvoor direct. Op 10 november kwam het Congres voor het eerst bijeen en de onafhankelijkheidsverklaring bevestigde "''met uitzondering van de relaties van Luxemburg met de Duitse Bond''". Op 22 november koos het Congres de [[monarchie]] als staatsvorm en discussieerde nog of dat al dan niet een lid van het huis van Oranje mocht zijn. Na de beschieting van de stad Antwerpen vanuit de citadel door de Nederlandse generaal Chassé, die een gevolg was van een schending van het [[staakt-het-vuren]] door de revolutionairen, besloten de afgevaardigden de Oranjes uit te sluiten van de troon.
Ondertussen probeerde Willem I steun te vinden bij de grootmachten. De internationale situatie liet dit echter niet toe, zodat Groot-Brittannië, Pruisen, Oostenrijk en Rusland in oktober besloten tot de [[Verdrag van Londen (1839)|Conferentie van Londen]], waar ook de voormalige vijand Frankrijk werd uitgenodigd. Het voornaamste doel was te voorkomen dat dit conflict uit zou groeien tot een nieuwe Europese oorlog. Op 20 december verklaarden ook zij België onafhankelijk. Daarna werd in januari 1831 door de Conferentie besloten dat België eeuwigdurend neutraal zou zijn en dat de grenzen van voor 1790 hersteld zouden worden. Het Congres was hier zwaar op tegen, aangezien dit Limburg en Luxemburg terug zou brengen onder Willem I, terwijl deze gebieden zich grotendeels bij de afscheiding hadden aangesloten. Het Congres verloor het initiatief aan de Conferentie, zeker na de weigering door de Franse koning [[Lodewijk Filips van Frankrijk|Lodewijk Filips]] van het aanbod van de Belgische kroon voor zijn zoon van het Congres
Het Congres benoemde daarna maar zijn voorzitter, baron [[Erasme Louis Surlet de Chokier|Surlet de Chokier]], onder wiens leiding de [[Belgische Grondwet]] was opgesteld, op 25 februari 1831 als regent tot 21 juli 1831. Het parlement kreeg veel meer invloed, terwijl ook [[ministeriële verantwoordelijkheid]] werd ingevoerd. De keuze voor de Britse kandidaat, de Duitse prins [[Leopold I van België|Leopold van Saksen-Coburg en Gotha]], verzekerde de jonge staat van de steun van Groot-Brittannië. Leopold die in Engeland woonde en die eerder het aanbod koning van [[Griekenland]] te worden had afgeslagen, werd het koningschap over het jonge koninkrijk aangeboden. Leopold accepteerde de uitnodiging en op 21 juli werd hij tijdens de eedaflegging op het Brusselse Koningsplein de eerste ''Koning der Belgen''.
| |||