Beleg van Tripoli (1102-1109): verschil tussen versies

Het '''Beleg van Tripoli''' vond plaats vanaf [[1102]] tot [[12 juli]] [[1109]]. Een leger van de Franse [[kruisridder]] graaf [[Raymond van Toulouse]] belegerde na de [[Eerste Kruistocht]] zeven jaar lang de door de [[Turken|Turkse]] [[Seltsjoeken]] verdedigde stad. De uiteindelijke inname leidde tot de stichting van de vierde [[kruisvaarderstaat]], het [[graafschap Tripoli]].

Na de [[Beleg van Antiochië (1097-1098)|verovering van Antiochië]] in juni 1098 en de vernietiging van [[Ma'arrat al-Numan]] in 1099, waren de Syrische [[emir]]s bang geworden voor de oprukkende kruisvaarders. Ze verleenden hen vrije doortocht en droegen soms steden zonder strijd aan hen over. Sultan [[ibn Munqidh]], emir van [[Shaizar]], zond een gezant naar Raymond van Toulouse, een leidersleider van de belegering van Tripoli, om provisie en voedsel voor mannen en paarden aan te bieden. Hij bood ook zijn diensten aan om hen naar [[Jeruzalem]] te begeleiden. De emir van [[Homs]], [[Janah ad-Dawla]], die tien jaar eerder tijdens het beleg van Antiochië nog tegen de kruisvaarders gevochten had, bood een aantal paarden aan. De [[kalief]] van Tripoli, [[Jalal al-Mulk]] zond geschenken en nodigde de belegeraars uit voor een bezoek. Uiteindelijk werd er een alliantie gesloten tussen deze emirs en de kruisvaarders. De kruisvaarders gingen vervolgens verder naar [[Arqa]], dat ze van februari tot mei 1109 zonder succes belegerden, voordat ze verder zuidelijk trokken richting Jeruzalem. Ze deden geen aanvallen op [[Tripoli (Libanon)|Tripoli]] of andere bezittingen in het gebied.

In 1102 liet Raymond met behulp van Byzantijnse constructeurs de [[citadel]] [[Mons Peregrinus]] (''pelgrimsberg'') bouwen zodat Tripoli geïsoleerd was van het achterland. Samen met de Genuees Hugo Embriaco nam Raymond [[Gibelet]] in. Na de [[Slag bij Harran]] in 1104, riep [[Fakhr al-Mulk]] de hulp in van [[Sokman]], een voormalig [[Artuklu]] gouverneur van Jeruzalem. Sokman vertrok naar Syrië, maar werd door de belegeraars gedwongen weer terug te keren. Fakhr al-Mulk deed in september 1104 een aanval op Mons Peregrinus, hij doodde daarbij een veel kruisvaarders en wist een vleugel van de citadel af te branden. Raymond raakte bij deze aanval zwaargewond en stierf vijf maanden later aan zijn verwondingen. Hij werd als leider vervangen door zijn neef [[Willem II van Cerdagne|Willem Jordaan]], graaf van Cerdagne. Op zijn sterfbed regelde Raymond nog een akkoord met de kalief. Als die stopte met het onder vuur nemen van het fort, zouden de kruisvaarders de handel in en om Tripoli met rust laten. De kalief accepteerde dit aanbod.