Tot 1968 waren tennisamateurs en tennisprofs strikt van elkaar gescheiden door de organisatie van de ITF (=[[International Tennis Federation]]). Deze laatste organisatie bepaalde de opzet van internationale amateurtennistoernooien overal ter wereld. Proftennissers organiseerden hun toernooien afzonderlijk. Belangrijk daarin was de Amerikaanse ex-Wimbledonkampioen en promotor [[Jack Kramer]], die veel proftoernooien organiseerde. Bekend werd de ''Jack Kramer Cup'' en het 'Kramer tenniscircus' dat over de hele wereld trok in het begin van de zestiger jaren van de twintigste eeuw. Profs waren er al sinds 1927, vooral in de Verenigde Staten. In Australië kwamen de eerste profs pas later. [[Vivian McGrath]] en later [[Dinny Pails]] waren de eerste Australische profs. Weldra volgden (door Jack Kramer gevraagd): [[Frank Sedgman]], [[Ken McGregor]], [[Rex Hartwig]], [[Ian Ayre]], [[George Worthington]], [[Donald Tregonning]], [[Jack Arkinstall]] en [[Mervyn Rose]]. Later volgden: [[Lew Hoad]], [[Ashley Cooper]], [[Ken Rosewall]] en [[Rod Laver]]. [[Owen Davidson]] en [[Tony Roche]] volgden nog voor het open tijdperk. Vanaf 1968 werden alle tennissers in de ILT-tennistoernooien betaald met prijzengeld. In de amateurtijd kregen tennissers alleen een reisvergoeding. [[Fred Perry]] en [[Tony Mottram]] waren de bekendste Britse profs vlak na de Tweede Wereldoorlog. Spanjaard [[Andrés Gimeno]] werd in 1962 prof. De belangrijkste proftennistoernooien (''pro tennis championships'') waren de US Pro, Wembley Pro en de French Pro. Zij golden als wat officieus de "pro-grandslams" genoemd kunnen worden.
