Syndroom van Bálint: verschil tussen versies

Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
k html
Doctor Ruud (overleg | bijdragen)
k typfout verbeterd
 
Regel 23:
Het '''syndroom van Bálint'''<ref name="Kessels2012-7">Nys, G. & Kessels, R. (2012). Ruimtelijke cognitie. In R. Kessels, P. Eling, R. Ponds, J. Spikman en M. Zandvoort (Red.) ''Klinische neuropsychologie'' (pp. 173-195) Amsterdam: Uitgeverij Boom.</ref> is een in [[1909]] door Rezső Bálint geïdentificeerde [[neurologie|neurologische]] [[aandoening]]. Het [[Syndroom (aandoening)|syndroom]] van Bálint kan ontstaan na een [[Bilateraal (anatomie)|bilaterale]] [[Posterior|posterieure]] [[pariëtale kwab|pariëtale]] [[verwonding|laesie]].
 
Mensen die hieraan lijden hebben slechts aandacht voor één [[object (ding)|object]]. Andere objecten, ook al bevinden ze zich erg dicht bij elkaar, worden niet gezien. Dit fenomeen wordt ook wel [[simultaanagnosie]] genoemd. Verder kunnen deze patiënten hun aandacht niet willekeurig van het ene object naar het nadereandere verschuiven (ook wel [[oculaire apraxie]] genoemd). Met andere woorden, ze hebben hun aandacht niet onder controle. Het syndroom van Bálint bestaat naast simultaanagnosie en oculaire apraxie ook uit [[optische ataxie]]. Dit laatste houdt in dat patiënten de objecten die ze zien niet kunnen grijpen, omdraaien, ontwijken, enz.
 
Het syndroom van Bálint doet zich vaak voor bij mensen die lijden aan de [[ziekte van Alzheimer]], maar het kan ook het resultaat zijn van meerdere [[cerebrovasculair accident|cerebrovasculaire accidenten]], intra[[Schedel|craniale]] [[tumor]]en of [[hersenen|hersenbeschadigingen]].