|
In [[1903]] werd Erzberger voor de katholieke [[Deutsche Zentrumspartei|Zentrumspartei]] (Centrumpartij) in de [[Rijksdag (Duitsland)|Rijksdag]] gekozen. Hij was op dat moment met 28 jaar de jongste afgevaardigde in Rijksdag. Binnen de Centrumpartij behoorde hij tot de linkervleugel.
Als rijksdagafgevaardigde trad hij sinds [[1907]] op als financieel expert van zijn fractie en hield zich daarnaast bezig met koloniale vraagstukken. In [[1909]] was hij de drijvende kracht achter de financiële hervorming.
In [[1912]] kwam hij in de fractieleiding. Tijdens de [[Eerste Wereldoorlog]] was hij aanvankelijk voorstander van de oorlogspolitiek van de generaals. In [[1917]] stelde hij met samen met zijn eigen partij, de meerderheidssocialisten ([[Sozialdemokratische Partei Deutschlands|SPD]]) en de [[Forttschrittspartei]] (linkse liberalen) een vredesresolutie op en streefde hij naar "vrede zonder annexaties". Hij toonde zich bereid om een coalitie te vormen bestaande uit de [[Sozialdemokratische Partei Deutschlands|SPD]], de ''Zentrumspartei'' en de ''[[Fortschrittspartei]]'' om op die manier vrede te bewerkstelligen.
== Minister van Financiën ==
In [[oktober]] [[1918]] werd Erzberger als staatssecretaris opgenomen in de regering van prins [[Max van Baden]]. Op [[6 november]] [[1918]] werd hij voorzitter van de wapenstilstandscommissie.
Op [[11 november]] [[1918]] sloot Erzberger als ééneen van de leden van de Duitse vredesdelegatie de [[wapenstilstand]] te [[Compiègne]].
In [[februari]] [[1919]] werd Erzberger in het kabinet van [[Philipp Scheidemann]] ([[Sozialdemokratische Partei Deutschlands|SPD]]) opgenomen als minister van Werkgelegenheid. Erzberger zette zich helemaal in voor de ratificatie en de naleving van het [[Vrede van Versailles (1919)|Verdrag van Versailles]]. Hij raakte hierdoor in conflict met extreemrechts, die hem voor landverrader uitmaakte. [[Karl Helfferich]], een vroegere vicekanselier maakte Erzberger helemaal zwart. Mede hierdoor moest hij aftreden omdat hij het vertrouwen van de Rijksdag verloor. Hij nam hierna weer zitting in de Rijksdag voor de Centrumpartij.
In [[juni]] [[1919]] werd hij vicekanselier in het kabinet-Bauer. Hij was tevens minister van Financiën. Hij legde zich geheel toe op de hervorming van de financiën.
== Aanslag ==
In [[1920]] moest Erzberger als vicekanselier en minister van Financiën aftreden. Hij werd door extreemrechts echter nog steeds lastiggevallen.
Op [[26 augustus]] [[1921]] werd Matthias Erzberger in het [[Zwarte Woud]] door aanhangers van een extreemrechtse en nationalistische groep vermoord. Tijdens zijn begrafenis op [[31 augustus]] sprak de latere [[rijkskanselier]] [[Joseph Wirth]] (een Erzberger-aanhanger) een grafrede uit.
== Evaluatie ==
Naast realist, was hij iemand die soms in een wereld leefde, die alleen in zíjn gedachten bestond. Voor de Eerste Wereldoorlog hield hij zich bezig met het verwezenlijken van een nieuwe kerkelijke staat voor de [[paus]] in [[Liechtenstein]] en een heilige plaats voor de koning van [[Koninkrijk Beieren|Beieren]] in [[Jeruzalem]].
Door sommige historici wordt hij gezien als de eerste carrièrepoliticus.{{Bron?|Welke dan bijvoorbeeld? En wat is de definitie van een carrièrepoliticus?}}
{{Commonscat|Matthias Erzberger}}
| 