Gérard de Nerval: verschil tussen versies

Gérard de Nerval was een zoon van de legerarts Étienne Labrunie en Marie-Antoinette Laurent, dochter van een linnenkoopman uit de [[rue Coquillière]] in Parijs. Hij werd geboren op [[22 mei]] [[1808,]] rond 20 uur<ref> Pierre Petitfils, Nerval, biographie, éditions Julliard, collection les vivants, Paris, 1986, p. 14 (ISBN 2260004849)</ref>, in Parijs, in de [[rue Saint-Martin]] nr. 96 (tegenwoordig nr. 168). Nadat hij op 23 mei gedoopt was in de kerk van [[Saint-Merri]], werd hij enkele maanden later toevertrouwd aan een voedster in Loisy <ref name="petitfils">Pierre Petitfils, Opcit, [[1986]], p. 15.</ref>, in de buurt van [[Mortefontaine (Oise)|Mortefontaine]], in de Valois. Op 8 juni daaropvolgend nam zijn vader als adjunctlegerarts dienst in het [[Grande Armée]] van Napoleon, werd daar al snel bevorderd tot legerarts en op 22 december gedetacheerd bij het [[Rijnleger]]<ref name="petitfils"/>. Zijn moeder die haar man gevolgd was op Napoleons Russische veldtocht stierf op 29 november 1810 in [[Głogów (stad)|Glogau]] in [[Silezië]]. Van 1808 tot 1814 wordt Gérard in [[Mortefontaine (Oise)|Mortefontaine]] opgevoed door zijn oudoom van moederskant, Antoine Boucher, op het platteland van de Valois en daarna in [[Saint-Germain-en-Laye]] en Parijs. In het voorjaar van 1814 keert dokter Labrunie terug in de burgermaatschappij, vestigt zich als arts in Parijs en betrekt samen met zijn zoon een woning in de rue Saint-Martin 72<ref name="hubnebayle"> Zie ook de biografische opmerkingen in Corinne Hubner-Bayle, Gérard de Nerval. La marche à l'étoile, Éditions Champ Vallon, 2001, 252 pagina’s, pag. 238-241 (ISBN 2876733307).</ref>, die regelmatig in een aantal van zijn novellen voorkomt.

In 1822 gaat hij naar het [[Lycée Charlemagne]], waar [[Théophile Gautier]] <ref name="hubnebayle"/> een van zijn medeleerlingen is. Daar schrijft hij in de eerste klas (het schooljaar 1823 – 1824) zijn eerste als manuscript bewaarde veertig pagina’s lange dichtbundel: ''Poésies et Poèmes par Gérard L. 1824'', die hij in 1852 aan [[Arsène Houssaye]] schenkt<ref> Pierre Petitfils, op. cit., 1986, pag. 37.</ref>. Hij heeft dan al onder de naam Gérard L. een lofrede geschreven op [[Napoleon I]]: ''Napoléon ou la France guerrière, élégies nationales'' (Napoleon of het krijgshaftige Frankrijk, lofdichten van het volk), dat werd gepubliceerd door [[Pierre-Francois Ladvocat]] en in 1827 opnieuw werd uitgegeven door Touquet<ref> Pierre Petitfils, op. cit., 1986, pag. 40.</ref>. Het jaar daarop schrijft hij onder het pseudoniem ''Beuglant'<ref name="petitfils"/> de ''Épîtres à Monsieur Duponchel''. In juli 1826 waagt hij zich aan een satire naar aanleiding van het schandaal bij Académie Française, die bij een voordracht de voorkeur geeft aan [[Charles Brifaut]] boven [[Alphonse de Lamartine]] <ref name="petitfils"/>. Hij schrijft dan de ''Complainte sur l'immortalité de Monsieur Briffaut'' (Klaaglied over de onsterfelijkheid van de Heer Briffaut [spelfout van de schrijver]) en vervolgens een artikel in dezelfde geest: ''L'Académie ou les membres introuvables'' (De Academie of de onvindbare leden), wat de reden is dat hij in 1828 wordt afgewezen als deelnemer aan de wedstrijd van de Academie.<ref>Pierre Petitfils, op. cit., 1986, pag. 39.</ref>.

Op 28 november 1827, kondigt de ''Journal de la Librairie'' het verschijnen aan van zijn vertaling van de ''[[Faust (Goethe)|Faust]]'' die de titel draagt: ''Faust, tragédie de Goethe, traduite par Gérard'' (1828)<ref> Jean Richer, Nerval par les témoins de sa vie, éditions Minard, 1970, tekst 3, pag.73 (ISBN 0320054993).</ref>. Nerval is dan pas twintig, heeft een gebrekkige kennis van het Duits, maar zijn vertaling werd alom geprezen. Goethe schrijft hem zelfs persoonlijk “dat hij nog nooit zo goed is begrepen” en verkiest Nervals vertaling boven zijn eigen werk.

De twee belangrijkste dingen die Gérard zich heeft voorgenomen zijn een bloemlezing van de Duitse en een van de Franse dichtkunst, twee werken waarvoor hij heel veel documentatie nodig heeft, waarover hij kan beschikken dankzij [[Alexandre Dumas père|Alexandre Dumas]] en [[Pierre-Sébastien Laurentie]] die ervoor zorgen dat hij een toegangsbewijs krijgt voor alle bibliotheken, zodat hij geen tijd meer hoeft te verliezen in de leeszaal van de bibliotheek.<ref> Huguette Brunet et Jean Ziegler, Sur Gérard de Nerval et la Bibliothèque Nationale, Presses universitaires de Namur, 1982, deel 4, pag. 2-53.</ref> Hij heeft een enorme leeshonger, verdiept zich in de meest verschillende onderwerpen, zoals hij later in Aurelia schrijft:

Beide werken waren geen groot succes. In de herfst van 1830 riep [[Charles Augustin Sainte-Beuve|Sainte-Beuve]] echter de Grote Kring (het letterkundig genootschap) bijeen om de overwinning van [[Victor Hugo]] te vieren; daar waren toen onder anderen lid van: [[Alfred de Vigny]], [[Alfred de Musset]], [[Charles Nodier]] [[Alexandre Dumas père|Alexandre Dumas]] en [[Honoré de Balzac]] en hun bijeenkomsten vonden plaats in de [[Rue Notre-Dame-des-Champs]], bij Hugo thuis of bij de schilder [[Eugène Devéria]], broer van [[Achille Devéria]]. Die kring begon echter al uiteen te vallen. Tegelijkertijd ontstond echter een nieuwe kring, de Kleine Kring, waarvan de stuwende kracht de beeldhouwer [[Jean Bernard Duseigneur]] was. Deze ontving de leden in zijn atelier, dat hij ingericht had in een groentewinkel.<ref> Pierre Petitfils,1986, pag. 63.</ref>

Een van de kenmerken van de Kleine Kring is dat de leden zich zeer luidruchtig gedragen, zich te buiten gaan aan drank, grappen en grollen uithalen, woordspelletjes spelen en ongeregeldheden op straat veroorzaken.<ref> Édouard Peyrouzet, Gérard de Nerval inconnu, José Corti, 1965, pag. 127.</ref> Het is naar aanleiding van een van die optredens van de groep dat een nachtpatrouille van de politie drie of vier Jonge Fransen arresteren, waaronder Nerval en [[Théophile Gautier]]. Tijdens zijn gevangenschap in de [[gevangenis van Sainte-Pélagie]], schrijft Nerval een kort gedicht dat meteen verschijnt in ''Le Cabinet de lecture'' van 4 september 1831. Op 2 februari 1832 worden er opnieuw Jonge Fransen gearresteerd op beschuldiging van samenzwering en dit keer duurt hun straf veel langer.<ref> Jean Richer, éditions Minard, 1970, tekst 4, pag.74.</ref><ref> Philothée O'Neddy, Œuvres en prose, 1878.</ref>

Bij zijn terugkeer in 1833 stelde Nestor Roqueplan hem de kolommen van zijn tijdschrift, ''La Charte de 1830'', ter beschikking. Een ander vriend (Édouard Georges) had hem echter voorgesteld om samen met hem een roman in afleveringen te schrijven, waarvan de handeling zich zou afspelen in het [[Bretagne (schiereiland)|Bretagne]] van de boerenopstandelingen (de chouanen). Het snelle succes, dat in 1829 was behaald door de historische roman [[Les Chouans]] van Honoré de Balzac, deed Nerval echter aarzelen <ref> Édouard Peyrouzet, José Corti, 1965, pag. 145.</ref>[16]. Toch gaf zijn verlangen om een bezoek te brengen aan de streek rond Vitré de doorslag en hij keerde terug met het verhaal: ''L'Auberge de Vitré'' dat hij later zou gebruiken in de proloog van zijn roman ''Le Marquis de Fayolle'', die na de dood van Nerval in 1856 werd gepubliceerd door Édouard Georges, die de tekst omwerkte en voltooide.<ref> [[Francis Carco]], Gérard de Nerval, Albin-Michel, 1953, pag. 49.</ref>[17].

Op januari 1834, na de dood van zijn grootvader van moederskant, erfde hij ongeveer 30.000 francs. Buiten weten van zijn vader vertrok hij naar Italië en bezocht daar [[Florence (stad)|Florence]], [[Rome (stad)|Rome]] en [[Napels (stad)|Napels]]. In 1835 nam hij zijn intrek in de Impasse du Doyenné bij [[Camille Rougier]], waar regelmatig een grote groep romantici bijeenkwam; in mei van dat jaar werd de ''Monde dramatique'' opgericht, een luxueus uitgevoerd tijdschrift, waaraan hij zijn hele erfenis verkwistte en dat uiteindelijk, met grote schulden in 1836 verkocht werd. Nadat hij op die manier zijn debuut had gemaakt in de journalistiek, ging hij van juli tot september samen met Gautier op reis naar België. In december ondertekende hij voor het eerst een artikel van zijn hand in ''[[Le Figaro]]'' met “Gérard de Nerval.” <ref name="hubnebayle"/>.

Op 31 oktober 1837 werd de komische opera ''Piquillo'' opgevoerd op muziek van Monpou; ondanks de medewerking van Nerval, werd het libretto alleen ondertekend door Dumas; Jenny Colon speelde de hoofdrol.<ref name="hubnebayle"/>. Nerval werd hartstochtelijk verliefd op de actrice [[Jenny Colon]] die die liefde echter niet beantwoordde. Volgens sommige deskundigen zou hij haar verafgood hebben, zelfs nog na haar dood en zou zij de figuur van de verloren Moeder zijn, maar ook de ideale Vrouw, die in zijn kenmerkende syncretistische gedachtewereld overliepen in [[Maria (moeder van Jezus)|Maria]], [[Isis (godin)|Isis]], en de [[koningin van Sheba]], die in de aandachtsgebieden van Nerval met elkaar wedijverden<ref> Bijvoorbeeld Christine Bomboir, Les lettres d'amour de Nerval : mythe ou réalité?, pag. 93-94, die van mening is dat de herinneringen die betrekking hebben op Jenny Colon Nerval mogelijk geïnspireerd kunnen hebben in Sylvie of de Petits châteaux de Bohême, en zelfs in Pandora, maar dat wat betreft Aurelia die opvatting “de toets der kritiek niet kan doorstaan.” Volgens haar zijn eveneens noch Le Monde dramatique noch Piquillo geschreven als eerbetoon aan Jenny Colon, en is de bijdrage van Jenny Colon aan de liefdesbrieven van Nerval afhankelijk van “historische veronderstellingen” die te onzeker zijn.</ref>. In Aurelia schrijft hij:

* ''Histoire véridique du canard'' <ref> Gepubliceerd in Le Diable à Paris, Hetzel 1845. Bijeengebracht met de Monographie de la presse parisienne van Honoré de Balzac. Jean-Jacques Pauvert redacteur, 1965. pag. 9-23</ref> (1845)