Cichorei: verschil tussen versies

Van de witlof zijn ook de (groene) bladeren eetbaar, tenminste voor de bloei. Aan de bittere smaak van het melksap in de bladeren dankt de bladcichorei zijn bijnaam bitterpee (mv.: bitterpeeën). De kweek van bitterpeeën voor consumptie van de witte bladeren begon in de negentiende eeuw in de provincie Brabant rond [[Brussel (stad)|Brussel]]. Dit als gevolg van de toevallige ontdekking in de [[Brusselse Kruidtuin]] dat in het voorjaar uitlopende bladeren van in het donker bewaarde wortelen eetbaar zijn. Vandaar de naam "[[Brussels lof]]". Daarna is middels [[plantenveredeling|veredeling]] een speciale variëteit ontstaan. <ref>Cichorei op [http://www.botaniewebsite.nl/cichorei.html botaniewebsite.nl]</ref>.

Sinds de laatste jaren van de vorige eeuw worden de wortelen van cichorei, naast de teelt voor de groente [[witlof]], ook geteeld voor de verwerking tot [[inuline]] en zoetstof, met name [[fructose]]. De verwerking vindt plaats in fabrieken van [[Sensus]], net als [[Suiker Unie]] onderdeel van [[Royal Cosun| Cosun]], in respectievelijk [[Roosendaal]] en [[Zwolle]]. Zowel inuline (een [[voedingsvezel]]) en [[fructose]] vinden hun weg in de levensmiddelenindustrie. Fructose is een natuurlijke zoetstof met echter een hogere [[zoetwaarde]] per [[calorie]] dan [[Tafelsuiker|biet- of rietsuiker]]. Hiervoor zijn aparte [[Ras (plant)|rassen]] ontwikkeld, waarbij een op een suikerbiet gelijkende wortelvorm een belangrijke [[Ras (plant)|raseigenschap]] is (witlofwortelen hebben een penwortel, daar deze bij de witloftrek het meest handelbaar zijn).