Ionaire binding: verschil tussen versies

{{Zijbalk chemische binding}}

 

Een '''ion(aire)-''' of '''ionenbinding''', ook wel '''elektrovalente''' of '''heteropolaire binding''' genoemd, is een [[Chemische binding|binding]] die ontstaat door de [[Elektrostatica|elektrostatische]] aantrekking tussen een negatief en een positief geladen [[ion (deeltje)|ion]]. De binding is alleen mogelijk tussen [[atoom|atomen]] met een groot verschil in [[elektronegativiteit]]. In de praktijk gaat het dan om bindingen tussen atomen met een [[metaal]]karakter en atomen met een [[niet-metaal]]karakter. De aantrekkingskracht van de ionen is de belangrijkste drijvende kracht. De sterkste ionbinding komt, praktisch gezien, voor in [[cesiumfluoride]], omdat [[cesium]] en [[Fluor (element)|fluor]] het grootste verschil vertonen in [[elektronegativiteit]], respectievelijk 0,79 en 3,98.

 

 

De ionbinding werd rond 1916 door [[Albrecht Kossel]] beschreven. De elementen-atomen streven in hun buitenste [[elektronenschil]] de [[edelgasconfiguratie]] s²p⁶, bij hogere chemische elementen vanaf [[gallium]] ook een gesloten s²p⁶d¹⁰ elektronenconfiguratie, na. Dit kan door ofwel elektronenafgifte worden bereikt, waarbij eenvoudig of meervoudig positief geladen [[Ion (deeltje)#Kation en anion|kationen]] ontstaan, ofwel door elektronenopname, waarbij eenvoudig of meervoudig negatief geladen [[Ion (deeltje)#Kation en anion|anionen]] ontstaan.

Super-ionaire geleiders, bijvoorbeeld [[Zilverjodide|AgI]], geleiden wel goed in vaste toestand. Ze hebben een hoog [[smeltpunt]] en een hoog [[kookpunt]]. Deze laatste is zó hoog, dat de [[Damp#Natuurkundig|damp]] uit ionaire moleculen in plaats van aparte [[Ion (deeltje)|ionen]] bestaat.

 

== Tabel ==

De eigenschappen van enkele ionaire verbindingen: