Pelagius (monnik): verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
→Augustinus: Augustinus' ''Belijdenissen'' |
→Augustinus: vrijspraak |
||
Regel 15:
Pelagius is in zijn tijd bestreden door [[Augustinus van Hippo]], die het concept van de erfzonde uiterst serieus nam. Deze leerde dat verlossing voluit genade is, en dat het gehoorzamen aan Gods opdracht juist een resultaat is van die genade, in plaats van andersom. De goede werken waren volgens Augustinus zelfs niet mogelijk zonder het voorafgaande werk van Gods genade. Augustinus beschreef Pelagius aanvankelijk als een "heilig man" maar kwam daar later van terug. Ook Pelagius van zíjn kant had grote bewondering getoond voor Augustinus' ''Over de vrije wil'', dat hij schreef in zijn jonge jaren. Het was zijn ''Belijdenissen'', dat Pelagius schokte. Volgens Augustinus was de mens niet vrij om de zonden te weerstaan: hij kon niet anders dan zondigen ('non posse non peccare').<ref>Moerland, B., (1992), ''Montségur'', Mirananda, Den Haag, p. 123</ref>
Er wordt wel gezegd dat Pelagius met zijn ideeën de individuele mens op deze manier veel vrijheid toekende, en verantwoordelijkheid voor de eigen daden. Pelagius zou hiermee tevens verwoord hebben wat vele gewone gelovigen dachten. De Noord-Afrikaanse kerk<ref>[http://www.osabel.be/NL/biografie_l.php?id=6 De biografie van Augustinus op de site van de Augustijnen in België: zie vooral de linkwoorden in het linker menu ''Plichten als bisschop'' (onderaan: ''Anti-Pelagiaanse Geschriften'') en ''Noord-Afrika'']</ref> bleef erbij dat Pelagius zijn inzichten moest herroepen, en kreeg daarbij de steun van paus [[paus Innocentius I|Innocentius I]] die Pelagius, in latere instantie, veroordeelde. Eerder, op de synode in Jeruzalem, was Pelagius' leer orthodox verklaard. Augustinus riep opnieuw een synode bijeen, ditmaal in 415 in Diospolis (Lydda). Opnieuw wist Pelagius de verzamelde bisschoppen te overtuigen en werd hij vrijgesproken van ketterij. Toen kwamen er synodes in Afrika en het besluit werd naar de paus opgestuurd, met de aanbeveling, dat als Pelagius vrijuit zou gaan de katholieke kerk 'de autoriteit zou verliezen die ze nog pas was begonnen op te bouwen als de enige macht die de mens kon bevrijden van zichzelf'. Toen excommuniceerde paus Innocentius alle pelagianen, maar stierf drie maanden later.<ref>Moerland, B., ''Montségur'', pp 124,125</ref> De Britse monnik reageerde door in een boek een verweerschrift/geloofsbelijdenis te schrijven en die met enkele aanbevelingsbrieven naar Rome te sturen. Inmiddels was Innocentius overleden en diens opvolger [[paus Zosimus]] was dusdanig onder de indruk van het verweer, dat hij Pelagius en zijn metgezel [[Caelestius]] vrijsprak.
==Veroordeling==
| |||