Druïde: verschil tussen versies

Ze waren uit hoofde van hun ambt vrijgesteld van belasting en krijgsdienst, maar werden nauw betrokken bij diplomatie en politiek in het algemeen. Oorlog of vredesonderhandelingen werden enkel na hun goedkeuring begonnen. Strabo beschreef ze als "hoogst rechtvaardige mannen" en zeZe bezaten een aanzienlijke macht. Wie wetten overtrad of bepaalde aanvaarde gewoonten schond, kon door druïden van het bijwonen van bepaalde plechtige vieringen worden uitgebannen. Dit was een vrij zware straf in de clangemeenschappen, waar het leven in gemeenschap de overhand had op dat van het individu. De druïde waakte over de identiteit van de stam of de clan.

In Ierland en Wales werden de Druïden vermeld in de Oudierse cycli vermeld. De oudste hiervan, de [[Ulstercyclus]], werd neergeschreven door Ierse monniken in de late 11de eeuw door Ierse monniken opgeschreven, maar de verhalen erin bestonden al sinds ten minste de vroege 5de eeuw en zijn waarschijnlijk nog ouder. Ze werden ook vermeld in oude wetsboekenwetboeken en hymnes uit de 7de eeuw vermeld, maar tegen die tijd werden de druïdes door het oprukkende christendom gezien als niet meer dan magiërs en toverdokters.

[[Stonehenge]] is vanaf de middeleeuwen door allerlei mensen geassocieerd met druïden geassocieerd in een poging om allerlei verhalen en mysteries daarmee te kunnen verklaren. Het monument was echter al in onbruik geraakt voor er druïden naar Groot-Brittannië kwamen en er is geen bewijs dat de plek ooit is gebruikt door druïden is gebruikt. Desondanks is het een belangrijke plek geworden voor groepen die zichzelf zien als druïden zien.

Wanneer omstreeks de 4e eeuw de ordinantie van christelijke bisschoppen voldoende was doorgedrongen in de gebieden die onder de invloed stonden van de druïden, werd het voor een bisschop ook noodzakelijk om vergelijkbare krachten te gaan demonstreren. [[Sulpicius Severus]] vertelt in het ''Leven van [[Martinus van Tours]]'' hoe Martinus getuige is van de begrafenis van een boer. Het lijk is gewonden in een wit laken, dat Martinus verkeerdelijkverkeerd ziet alsvoor een druïdische vorm van een offerritueel aanziet, “aangezien het gebruikelijk was voor deze ruwe Galliërs om in hun schandelijke waanzin in [[ommegang]] de beeltenis van [[demon]]en mee te dragen, gehuld in een wit gewaad.” Martinus houdt daarom de [[processie]] staande, het kruis hoog in de lucht gestoken. “Daarop kon worden gezien dat de onwaardige creaturen stokstijf stonden. Vervolgens, wijlterwijl zij poogden, met al hun vermogen, om verder te gaan, maar niet in staat waren nog één stap vooruit te zetten, begonnen zij te kronkelen op lachwekkende wijze, totdat zij, niet vermogend het gewicht langer te dragen, het dode lichaam op de grond neerzetten”. Wanneer Martinus dan zijn fout inziet, heft hij zijn hand opnieuw om hen verder te laten gaan. “Zodoende,” stelt de [[Hagiografie|hagiograaf]], “gebood hij hen zowel te staan op zijn bevel, als hen te laten gaan wanneer het hem beliefde.”<ref>Deze passage werd deels overgenomen uit de [[EncyclopaediaEncyclopædia Britannica]] 1911 en de [[Catholic Encyclopedia]] 1908.</ref>

* [https://web.archive.org/web/20070928015847/http://www.celticbritain.net/druids.htm DruïdesDruïden], barden en ovaten in de Keltische cultuur]gearchiveerd