Nicolaas van Myra: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
k →Na zijn dood: Samenvoeging; wat een grote sprong wordt hier alleen wel gemaakt, in en keer van de middeleeuwen naar 1969. Dat kan toch beter, lijkt me? |
k →Na zijn dood: Oeps |
||
Regel 91:
Nicolaas van Myra zou gestorven zijn op 6 december en begraven in zijn bisschopsstad Myra, nabij het huidige [[Myra (plaats)|Demre]] in het zuidwesten van Turkije. Het duurde nog enige eeuwen vóór hij als heilige werd vereerd in het [[Byzantijnse Rijk]].<ref>{{aut|Marc Jacobs}} (2008), "[http://www.faronet.be/files/pdf/pagina/2008_4_nicolaas.pdf De aantrekkingskracht van Nicolaas, zelfs zonder baard. Een verhalen-, rituelen- en beeldenmagneet in voortdurende evolutie], in: ''faro. Tijdschrift over cultureel erfgoed'', nr. 2008/4, blz. 24-32</ref> In deze 6e-eeuwse legendevorming circuleerde een verhaal over het redden van drie van hoogverraad beschuldigde generaals onder [[keizer Constantijn]]. De verering ging voort in de [[Grieks-Orthodoxe Kerk]] en was bijzonder verspreid in Rusland.
De faam van de heilige begon zich gaandeweg ook in [[West-Europa]] meer en meer te manifesteren. Reeds in de 7e eeuw was de verering van Nicolaas uit Griekenland in Rome terechtgekomen. Het huwelijk van de Byzantijnse prinses [[Theophanu]] met [[keizer Otto II]] zorgde in de 10e en 11e eeuw voor een verdere verspreiding naar het noorden. Na de [[slag bij Manzikert]] (1071) viel Myra in handen van de islamitische [[Seltsjoeken]] en begonnen de [[Griek]]en in de hiel van Italië zich zorgen te maken over de [[Relikwie|relieken]] van de populaire heilige. In [[1087]] landde een groep kooplieden in Myra om de beenderen al dan niet te ontvreemden en over te brengen naar [[Bari (stad)|Bari]].<ref>O.a. beschreven door [[Ordericus Vitalis]], ''Historia Ecclesiastica''</ref> Hun terugkomst op [[9 mei]] werd het feest van de [[Translatiefeest|translatie]]. Twee jaar later kon [[paus Urbanus II]] een speciaal gebouwde kerk inwijden, de [[Sint-Nicolaasbasiliek (Bari)|Basiliek van Sint-Nicolaas]]. Mede doordat Bari geliefd was bij veel [[pelgrim]]s op doortocht en een belangrijke startplaats was voor de [[kruistocht]]en, breidde de verering van Sint-Nicolaas zich hierna snel uit naar andere delen van Europa, zoals [[Spanje]], [[Frankrijk]] en vervolgens [[Engeland]], het gebied rond de [[Alpen]], [[Tsjechië]], het [[Heilige Roomse Rijk]] en de [[Nederlanden]]. Tegen 1200 was de verering van de heilige Nicolaas in Europa heel alomtegenwoordig geworden. In [[West-Europa]] kreeg deze verering hierna steeds meer een volks karakter, terwijl zij in [[Oost-Europa]] voor alles kerkelijk en [[sacraal]] bleef.<ref>Rosseels, p. 72-73</ref>
In de middeleeuwen ontstonden [[Sint-Nicolaasbroederschap]]pen, waarvan de leden de naamdag van hun beschermheiligen vierden.<ref>Brinkman, H. (1997). ''Dichten uit liefde: literatuur in Leiden aan het einde van de middeleeuwen'', Uitgeverij Verloren, pagina 143</ref>
| |||