George van Beieren (1455-1503): verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Geen bewerkingssamenvatting |
sp |
||
Regel 17:
George was de zoon van hertog [[Lodewijk IX van Beieren|Lodewijk IX van Beieren-Landshut]] en diens echtgenote [[Amalia van Saksen|Amalia]], dochter van keurvorst [[Frederik II van Saksen]]. Hij groeide op in de burcht van Burghausen en in 1468 verhuisde hij naar [[Landshut (stad)|Landshut]]. Het was vanaf dan dat George betrokken werd bij de regeringszaken. Nog voor zijn aantrede als hertog van Beieren-Landshut liet hij het Slot van [[Lauingen]] bouwen.
In 1479 volgde hij zijn vader op als hertog van Beieren-Landshut. Wegens een schending van zijn grondgebied stuurde hij in 1485 een sterk leger naar de [[rijksstad]] [[Nördlingen]], die losgeld diende te betalen om niet belegerd te worden. Hij hield zich ook intensief bezig met het verwerven van landerijen in [[Voor-Oostenrijk]]. In 1486 kocht hij van graaf [[Sigismund van Tirol]] voor 52.011 gulden het aan de bisschop van [[Prinsbisdom Augsburg|Augsburg]]
De kanselier van George was de geleerde [[Friedrich Mauerkircher]], die [[proost (ambt)|proost]] was van [[Altötting (stad)|Altötting]] en later bisschop van [[Prinsbisdom Passau|Passau]] zou worden. Na diens dood in 1485 werd [[Wolfgang Kolberger]] de belangrijkste adviseur van de hertog. Het was met de hulp van Kolberger dat George het [[Romeins recht]] in zijn gebieden doordrukte. In 1491 veranderde hij de door zijn vader ingevoerde landsorde. Omdat het voorheen geldende landsrecht hierdoor grotendeels werd ingetrokken, leidde dit tot ontevredenheid bij
George had geen mannelijke nakomelingen, waardoor hij op 19 september 1496 zijn dochter [[Elisabeth van Beieren (1478-1504)|Elisabeth]] aanstelde als erfgename. Dit ging echter in tegen de Wittelsbachse Huiswetten, die vrouwelijke erfopvolging niet toeliet. Hoewel hij dit geheimhield, kwam zijn neef Albrecht IV de verdragsbreuk te weten. George hield zijn kanselier Wolfgang Kolberger hiervoor verantwoordelijk en liet hem in 1502 wegens verraad gevangenzetten. Met zijn verdragsbreuk kon George niet alleen op afkeuring rekenen bij Albrecht IV, maar ook bij de meeste andere [[rijksvorst]]en en bij keizer Maximiliaan I. George was hiervan onder de indruk en begon net als zijn tegenstanders aan oorlogsvoorbereidingen.
|