Karl Lashley: verschil tussen versies

Karl Spencer Lashley werkte na het behalen van zijn Ph.D in de genetica aan de [[Johns Hopkins Universiteit]] samen met [[John Broadus Watson (psycholoog)|John Watson]], een van de grondleggers van het [[behaviorisme]]. In de drie jaar die hierop volgden (1914-1917), legde hij de basis voor zijn latere onderzoekswerk. In 1920 werd hij aangesteld als assistent-professor aan de [[Universiteit van Minnesota]], Minneapolis waar zijn onderzoek naar hersenfuncties hem een benoeming als hoogleraar opleverde. Later was hij professorhoogleraar aan de [[Universiteit van Chicago]] (1929-1935) en [[Harvard Universiteit]] (1935-1955). Hij was ook een tijdlang (van 1942-1955) directeur van het bekende [[Yerkes Laboratorium]] van het Primatencentrum in Orange Park, Floria

Lashley verwierf grote bekendheid door zijn onderzoek naar leren en [[geheugen (mens)|geheugen]]. Zijn onderzoek richtte zich vooral op de invloed van [[lesieslaesie]]s op het leren van doolhoven (''maze learning'') bij ratten. Omdat hij niet in staat bleek in de hersenen één specifieke locatie te vinden voor het geheugen (door hem aangeduid als 'engram') concludeerde hij dat het geheugen over de gehele [[hersenschors]] verspreid moest zijn. De twee belangrijke door Lashley gepropageerde principes staan bekend als [[equipotentialiteit]] en [[massawerking]].